FIETSTOCHT VAN ROME NAAR PALERMO
Door: webmaster
15 September 2011 | Italië, Rome
Fietstocht Rome – Palermo (Sicilië) - Mei 2011
6 Mei 2011
Daar lag ik dan! Bij het instappen van de trein, verloor ik mijn evenwicht en kukelde, samen met de volgepakte fiets, terug achterover op het perron. Gelukkig weinig toeschouwers (getuigen), op twee na. De eerste was Claudia, en die stond alleen maar te lachen. De tweede was een reiziger die zo vriendelijk was mij te helpen.
Maar goed, na dit incident hebben we onze treinreis zonder noemens waardige voorvallen voortgezet. Ook op Schiphol liep alles prima. De fietsen hadden we in een paar minuten reisklaar en ingeleverd. Later bij de gate zagen we dat onze fietsen in het A’litalia toestel werden geladen, dus dat kwam goed.
Ruim 2 uur later kwamen we aan op het vliegveld van Rome en nog een uur later hadden we onze fietsen al weer gemonteerd en konden we op naar de camping, die ongeveer 20 km vanaf het vliegveld lag. De camping was niet moeilijk te vinden en tegen 18.00 u was het tentje opgezet en de eerste dag voorbij. (Camping: Lido di Castel Fusano op Fiumicino).
7 mei
Vroeg uit de veren, spulletjes ingepakt en op pad. Eerst langs een drukke weg, later ook stukken binnendoor. De natuur was mooi met plaatselijk de dames van plezier die hun klandizie aan het werven waren. Overigens hebben we weinig klandizie gezien. Eigenlijk hebben we vandaag alleen maar gefietst en enkele terrasjes genomen. We hebben dik 100 km afgelegd, maar dat kwam vooral omdat wij een camping op het oog hadden die er niet meer was. Dus nog maar even 5 km verder op een zitvlak wat wel op rauw vlees leek. De receptie op de camping lag vlak aan de weg, maar om naar de campingplaatsen te gaan moest je een steil weggetje af. Op zich niet erg, maar de volgende dag moet je dat steile weggetje ook weer omhoog! Het was een dure camping (26 euro voor een tentje en 2 personen). We hebben ’s avonds in het restaurant op de camping gegeten en kregen daarna ook een absurd hoge rekening gepresenteerd voor een simpel pastagerecht met een klein beetje sla. Claudia is met de rekening terug gegaan en heeft de ober flink de waarheid gezegd en een aantal euro’s van de rekening af getrokken, althans niet betaald. Ze gingen blijkbaar akkoord met het bedrag dat Claudia gaf.
(Camping: Sabaudia)
8 mei
Tegen 07.30 u hebben we (nadat we de tassen en tent weer ingepakt hadden) onze fietsen weer naar boven geduwd en de reis begonnen. Afspraak was dat we vandaag niet zo erg veel kilometers zouden maken omdat we het traject naar Napels in 2 stukken wilden opdelen. Een vrij makkelijke dag; overgrote deel was de route vlak en er was weinig wind. En de wind die er was hadden we ook nog (schuin) achter. Juist op het moment dat we een camping wilden opzoeken diende zich de eerste pech aan: een geknapte spaak. Helaas hebben we nog 10 km verder moeten fietsen voordat wij een camping hadden gevonden. Op de camping was de spaak snel gezet.
De camping was prachtig! Het lag aan zee, had een mooi zwembad, restaurant et c. etc. Maar daar het zondag was: was de kampwinkel dicht en aangezien we wel zin hadden in een wijntje, hebben we een wijntje (een litertje) laten tappen aan de bar en dit meegenomen naar de tent. ’s Avonds hebben we in het restaurant heerlijk gegeten.
(Camping in Baia Domizia (onder Scauri).
9 mei
Vannacht tegen half vijf begon het licht te tikken op de tent. Regen dus !Niet hard maar gestaag. Nu hoefden we om half vijf de boel niet in te pakken en dus hebben we ons maar weer omgedraaid. Maar om half acht was de boel nog wel nat, het dreigde enigszins en het was ineens een stuk afgekoeld. Planning voor vandaag was Napels Onderweg kwamen we een mooi dorpje in de bergen tegen, maar die hebben we jammer genoeg niet kunnen bekijken want toen Claudia zag dat de weg ineens naar boven liep, draaide ze gelijk het stuur om en koos voor de vlakke weg. We zullen dus nooit weten hoe mooi het dorpje was. Wel kwamen we nu een goede bakker tegen, waarbij we naast het brood dat wij kochten, ieder een heerlijke bonbon kregen. Maar misschien was in het dorpje in de bergen ook wel een goede bakker.....!
Napels is een drukke stad met veel verkeer en slechte wegen (basaltblokken etc.) . Naast je, voor je, achter je, vliegen de scooters je voorbij en niet te vergeten de auto’s. Door het wegdek rammelde alles aan de fiets (het gevoel dat je stoep op en af gaat), maar de spaken overleefden het. Het was voor ons dan een groot raadsel waarom de dag ervoor (toen de weg aardig vlak was) een spaak kapot was gegaan. (We verdenken dat de spaak te lijden heeft gehad in het vliegtuig, daar we de fietsen op slot hadden gedaan.) In Napels kwamen we langs een prachtige kathedraal. Claudia stond gelijk op de rem en wilde deze bekijken. Er kwam een man naar ons toe die vertelde dat de kathedraal gesloten was en pas om 17.00 u open ging. Het was op dat moment ongeveer 14.00 u. We mochten wel de catacombe zien, maar moesten daar per persoon 7 euro entree voor betalen. We hebben daarvoor bedankt en zijn weer op de fiets gestapt om onze reis te vervolgen naar Pompei.
10 mei
Een vrije (of rust) dag. Verslag
Na gisteren over de kasseien van Napels heen gehobbeld te hebben heeft ons achterwerk enige rust nodig. Dit combineren we met een bezoek aan Pompei. De stad die in 79 na Christus bedolven werd onder een dikke laag as en lava, uitgespuwd door de Vesuvius. Heel indrukwekkend om deze stad te zien. Heel veel dingen kapot maar ook nog heel veel intact. Geeft in ieder geval een goed beeld hoe de mensen destijds geleefd hebben. We hebben er ongeveer vier uur rondgelopen en hadden zeker nog niet alles gezien. Maar de inwendige mens moest ook weer worden voorzien van brandstof en zijn we terug naar de tent gegaan. ‘s Middags nog even door de nieuwe stad Pompei gefietst, ijssie gekocht en onze fietsen laten bewonderen. Die Italianen snappen er echt niets van. Ze missen de derailleur bij het achterwiel, denken dat er een terugtraprem opzit en misschien zit er in het achterwiel ook wel een elektrisch systeem??. Lekker daggie zo om even niet te fietsen maar gewoon te lummelen. Alle schroefjes van de fietsen nagelopen, en daar waar nodig, aangedraaid. Door het gerammel in Napels op de kasseien was er nogal e.e.a. losgelopen. Bijtijds naar bed, morgen vroeg op, want we willen een hel eind fietsen.
11 mei 2011
Van Pompei naar Pastuem. (124 km en 1300 hoogtemeters). Camping Athene te Pastuem.
Een heel eind fietsen is ons vandaag gelukt. Weliswaar hebben we 20 km omgereden maar we hebben een dag van 124 kilometer gemaakt. Daarbij ook nog eens 1300 hoogtemeters (lees klimmeters), temperatuur van om en nabij de 30 graden en felle zon. Maar wat een mooie tocht van Pompei naar Pastuem. Voor een heel groot gedeelte langs de Amalfi kust. Deze weg is verboden voor campers en caravans en dat is te merken ook. Heerlijk fietsen op brede asfaltwegen, wel veel klimmen maar uiteraard ook mooie en lange afdalingen. Omdat er geen campers en caravans mogen komen zijn er op dit traject ook geen campings. Begrijpelijk maar wel lastig voor ons. Dat was dan ook de reden om eerst door te fietsen naar Salerno en toen we daar aankwamen en we forse rugwind kregen, hebben we besloten om door te fietsen naar Pastuem. We haalden snelheden tussen de 25 en 30 kilometer per uur. Behoorlijk snel voor ons doen en dat met fietsen die volgehangen zijn met bagage. De beide campings daar vielen wel erg tegen. Dor, weinig te doen, maar wel een hele goede pizzeria. Dus deze avond maar niet bij de tent gekookt maar lekker uit eten geweest. Hoe het dan met het omrijden eerder deze dag zat?. Tja, dat weten we zelf ook niet goed. We hadden een weggetje gevonden die ons uiteindelijk zeker 25 kilometer moest opleveren. Waarschijnlijk toch een afslag gemist en na 20 km gefietst en 500 meter geklommen te hebben, waren we helaas maar 1 of 2 kilometer opgeschoten. Moeten we maar snel vergeten, het is niet anders en we kunnen het ook niet meer terugdraaien. En……. We hebben hierdoor vandaag meer gezien dan gepland.
12 mei 2011. (70 km en 500 hoogtemeters). Camping in Velia.
Vanochtend eerst naar de opgravingen geweest. Hier staan een aantal Griekse tempels, althans wat er van over is. Interessant om te zien dat de Grieken dus een bouwvergunning hadden om op Romeinse bodem te kunnen bouwen. En uiteraard hebben de huidige Romeinen een vergunning om er weer allerlei prullaria te verkopen. Bijvoorbeeld borden met Griekse tempels enz.enz. Dezelfde bordjes koop je ook op Rhodos.
Na de middag zijn we toch weer een stuk gaan fietsen. De bedoeling was om ongeveer 40 kilometer te rijden. Ja, dat was de bedoeling maar het werden er bijna zeventig! Niet dat er geen campings waren, oh nee, die waren er genoeg. Maar de ene was dicht, de andere bestond niet meer, de volgende was nog niet formeel open en dus mochten we er niet op. Uiteindelijk kwamen we bij een camping aan waar we ook niet konden blijven maar de beheerder was in ieder geval wel zo vriendelijk om naar een andere camping te bellen. Gelukkig was die wel open , maar wel bijna tien kilometer terug fietsen. En wat denk je: kwamen we weer bij de camping die niet formeel open was Na wat heen en weer gepraat te hebben mochten we toch blijven; kosten 25 euro! Hadden we ook nog geluk, normaal was het 26 euro maar we kregen dus 1 euro korting?. We hebben uiteindelijk door het onderhandelen van Claudia 20 euro betaald, eigenlijk nog te veel maar we konden het ons ook niet permitteren om weggestuurd te worden
13 mei 2011 (69 km en 1120 hoogtemeters). Camping te Scario, 15 km voor Sapri
Vanmorgen om 6 uur opgestaan. Als alles mee zit is het hek van de camping om 7 uur open en kunnen we vertrekken. Eerst de tien kilometer die we nu voor de derde keer rijden. Na de eerste kilometers is het vandaag al behoorlijk klimmen, soms met stukken er bij van 12%. Die stukken waren echt niet te fietsen en hebben we moeten lopen. En zelfs dat ging moeilijk. We hebben elkaar moeten helpen m de fietsen naar boven te duwen. Als we er aan terug denken breekt het zweet opnieuw uit. Maar uiteindelijk komt na elke klim ook weer een afdaling. In Palinuro konden we kiezen uit 2 routeopties. Toch maar degene gekozen waar onze gps track ook liep, ondanks dat de andere 12 kilometer korter was. Nu zullen we nooit weten welke route mooier, lichter of zwaarder was, maar deze route voldeed in ieder geval aan alle drie opties. En in het bijzonder aan de optie “zwaarder” voldeed deze route buitengewoon. Gewoon tien kilometer klimmen en dat van o meter naar 520 meter. Gemiddeld dus 5%. Dus ook stukken van 3% maar ook van 7%. Best een zwaar traject en als je dan op een dag toch nog even 70 kilometer fietst, is het best wel een prestatie. Tegen half drie besloten we om een camping op te zoeken. Bij de eerste de beste camping was het al raak. We mochten blijven, er werden 2 stoelen en een tafel schoongemaakt op een veranda van een naastgelegen (huur)bungalow en de verlichting werd alvast ontstoken. Het feit , dat de douches nog niet in gebruik waren, werd opgelost door de douche van een niet in gebruik zijnde bungalow beschikbaar te stellen! Allemaal heel anders dan gisteren en dat voor 10 euro! Wat een verschil!
14 mei 2011 (50 km en 500 hoogtemeters) Van Scario naar Praia a Mare. Camping La Mantinera.
Nu hadden we vandaag niet het plan om een grote afstand af te leggen. Ook hadden we geen behoefte om veel te klimmen gezien we dat gisteren al hadden gedaan. Ook hadden we geen behoefte om laat op de volgende camping aan te komen.
Wel nu: het ging bijna als vanzelf om deze behoeftes op een goede manier in te plannen. Allereerst ging het hek van de camping pas om kwart over acht open ondanks dat men ons gisteren beloofd had dat het hek om 7 uur open was. Na bijna een uur voor het hek te hebben gestaan, besloten we toch maar over het hek te klimmen. Claudia is als eerster er over geklommen en heeft de tassen aangepakt. Net op het moment dat we haar fiets boven het hek van ongeveer 1.80 m hoog hadden, kwam eindelijk de eigenaar eraan en deed het hek alsnog van slot. Mompelde nog iets van dat hij te laat was. Omdat we naar aanleiding van de service van gisteren het plan hadden om een flinke fooi te geven, hebben we dat plan abrupt bijgesteld en géén fooi gegeven. Aldus stapten wij op de fiets richting Sapri. Toen we door Sapri heen kwamen was het daar een drukte van belang. Men was druk doende met de voorbereidingen van de start van de Giro d’ Italia. Gelukkig mochten we op dat moment onze route vervolgen. Lekker rustig, want het traject was inmiddels afgezet en gemotoriseerd verkeer mocht er niet meer door. Uiteraard met uitzondering van de auto’s die bij de Giro behoorden. Op een gegeven moment een hoop lawaai en sirenes en werden we door een passerende politiewagen aan de kant van de weg gezet en mochten we niet meer door rijden. Toen de politie weg was en wij even geen geluid meer hoorden, besloten we toch om onze tocht voor te zetten. We kwamen een plaatsje binnen gereden en werden al toegejuicht door de toeschouwers langs de weg. Helaas stond er ook de carabinieri en werden we tegen gehouden. We moesten van de weg af en onder het lint door. Eigenwijs als we zijn hebben we nog geprobeerd om via een omweg onze weg (dus aan de andere kant van het stadje) toch te vervolgen wat echter mislukte omdat we bij die kruising weer werden tegengehouden. We zijn toen maar op een muurtje gaan zitten en staan om een broodje te eten en hadden van daaruit goed zicht om de renners te zien. Na een oponthoud van een uur, dus na het passeren van de renners zijn we stiekem onder de afzetting doorgereden en hebben onze reis weer vervolgd. De weg was echter nog niet vrij gegeven, overal stond nog politie, maar ze lieten ons gelukkig wel doorfietsen. Door dit alles zijn we wel even 2 uur later op de camping aangekomen, maar ach, we hebben de tijd.
Op een ASCI camping in Praia a Mare hebben we overnacht.
16 mei 2011. (110 km en 900 hoogtemeters) Van Praia a Mare naar Palmi. Camping San Fantino.
Westenwind, als je westenwind in de rug hebt met fietsen moet je oppassen dat je niet te snel gaat zodat je interessante dingen voorbij rijdt. Wij hebben daar vandaag in ieder geval geen last van. Wij hebben de westenwind vandaag pal tegen, daarbij nog eens een klim van ruim 500 meter te overbruggen waarvan het laatste gedeelte 10 % was. Na deze klim konden we uiteraard een heel eind afdalen. Wel een mooie omgeving, maar de dorpjes waar we doorheen kwamen stelden niets voor en straalden absoluut geen sfeer uit. Anders kom je nog wel eens een kerk of iets dergelijks tegen die je wilt/kunt bezichtigen maar hier heb je dat niet (of kunnen het niet vinden). Ook was het weer vandaag niet erg mooi. Veel binnen drijvende wolkenvelden (met soms buien) vanaf zee die gelukkig pas op grotere hoogte in de bergen hun water losten. Wij zelf hebben slechts 2 of 3 minuten regen gehad, de weg was nat, maar daar was alles ook mee gezegd. Aan het eind van de middag zijn we aangekomen op de camping in Palmi. Om hier te komen moesten we zeker 100 meter afdalen, meters die we dus straks weer moeten inhalen. Bij aankomst snel de tent opgezet, spullen erin en een lekkere warme douche genomen. Claudia is wat snotterig en kouwelijk dus eigenlijk hebben we warmte nodig. Voordat we afdaalden hadden we nog even boodschappen gedaan, ondanks dat in het ASCI boek stond aangegeven dat er een restaurant op de camping aanwezig was. Je kunt maar beter op voorbereid zijn omdat het mogelijk is dat het restaurant nog gesloten is vanwege het vroege tijdstip van het jaar. Gelukkig was hier het restaurant wel open en hebben heerlijk genoten van het eten.
17 mei 2011 (rustdag).
Een rustdag of te wel: lummelen. Na zes dagen te hebben gefietst nu even andere zaken. Zoals de was doen, batterijen opladen, lezen, puzzelen en al die soort dingen. Even de benen en ook je zelf de rust gunnen. Er is meer dan fietsen. Overigens liggen we mooi op schema. Morgen zullen we waarschijnlijk overvaren naar Sicilie en dat betekent meteen dat we dus nog een dag of 16 te gaan hebben. De route die we op Sicilie gepland hebben is bijna 500 km lang maar misschien wijken we daar nog wel vanaf. We zien wel. Het komt zoals het komt. Sicilie is inmiddels in zicht. Vanaf deze camping kunnen we het heel vaag zien liggen. Nog 30 kilometer te gaan met nog een klim van 550 meter. De weersberichten zijn beter en je verneemt nu al dat er minder wind is. De was is inmiddels schoon en droog, fietsen hebben we nog even snel nagelopen, alle batterijen zijn opgeladen en de planning is besproken. We kunnen er morgen dus weer tegenaan. Claudia heeft/had vandaag geen rust in de kont. Het was dat ze verkouden was, anders was ze weer aan het fietsen geweest. Die moet je echt constant afremmen en uitleggen dat we wel op vakantie zijn. Toen ik de campingbeheerder vroeg hoe laat het mogelijk was om morgenvroeg de camping te verlaten antwoordde hij: wat maakt dat nu uit, het is toch vacanca. En gelijk heeft hij!. Alle tijd is nu. Hopelijk hebben we morgen ook nog de tijd maar dat zullen we morgenavond pas weten. Tijd is datgene wat we aan tijd hebben genoten. Wat we nog aan tijd tegoed hebben is voor ons alsnog geheel onzeker. Ok, zo meteen pizza eten omdat de beheerder dit vroeg. Morgenochtend bijtijds uit ons nest en op naar…Sicilie.
18 mei 2011. (80 km en 640 hoogtemeters) Van Palmi naar Santa Alessio (Sicilie), camping La Focetta.
Vanmorgen tegen kwart over zeven vertrokken vanaf de camping. Gelukkig was het hek open. Vanaf de camping was het gelijk al klimmen en dat zou voorlopig ook nog wel even aanhouden. In Palmi hebben we de rechtstreekse weg genomen en dat hebben we geweten ook. Claudia, die toch al niet helemaal lekker was, liep helemaal leeg (gelukkig zweet). Maar zoals altijd, na hard zwoegen, komt de beloning. Een afdaling tot St. Giovanni waarvan de veerboot naar Sicilie vertrok. We waren daar even voor twaalf uur en wilde kaartjes kopen bij het loket. We stonden op de opstelstrook van de (vracht)auto’s omdat we met onze fietsen en bepakking te breed waren voor de voetgangersrij. De man achter het loket wenkte ons dat we door moesten rijden. We dachten dat we dan bij het oprijden van de veerboot de tickets moesten kopen. Ook dat was niet het geval. We mochten gewoon met onze fietsen de boot op, zonder te betalen. Twintig minuten later stonden we aan de overkant. Messina is een drukke stad. Kan haast ook niet anders want alle verkeer van en naar Sicilie loopt via Messina. Vanaf Messina zijn we zuidwaarts gereden. De eerste ASCI camping was nog zeker 70 kilometer, dus die zouden we vandaag wel niet halen. Tegen half vier kwamen we een camping tegen, die op het moment van aankomst, niet bezet was. De receptie ging pas om vijf uur open. We hebben in ieder geval onze tent alvast opgezet. Wel liep er een soort “Manuel” (van Fawlty Towers) rond. Hij had als gastarbeider in Duitsland gewoond en gewerkt en sprak redelijk de Duitse taal. Hij verstrekte ons alvast douchemunten en later regelde hij ook de inschrijving. Op de camping stonden nog twee andere Nederlandse stellen die we in Palmi ook al hadden ontmoet. Ze waren hier 8 jaar geleden ook geweest maar volgens hen was er in die jaren niets, maar dan ook niets veranderd.
‘s Avonds bij de toiletten riep Claudia luidkeels: een hele grote pad! Het was inderdaad een hele dikke, vette en opgezwollen pad. Ter grootte van een closetrol. Je zult ze niet vaak zo groot zien. We hebben nog geprobeerd om hem/haar op de foto te zetten echter dat is ons niet gelukt. Dus bewijzen hiervan hebben we niet!
19 mei 2011. (33 km en 290 hoogtemeters) van Sante Alessio naar Fondachello, camping Mokabo.
Vandaag een makkie. Op naar Fondachello. Hier zullen Henk en Henny ook eerdaags arriveren en we willen ze hier dus opwachten. Toevallig stonden Corry en Arjan met de camper hier ook. We hadden ze al twee keer eerder ontmoet. Eerst in Praia a Mare en later in Palmi. Ook deze camping straalde niet echt sfeer uit, kwam natuurlijk ook dat er maar een paar caravans stonden. Aan het eind van de middag hebben we samen met Corry en Arjan een lekker glaasje wijn gedronken. Morgen hebben we een rustdag en willen we, indien het weer het toelaat, de Etna bezoeken. We zullen proberen om verderop in het dorp een autootje te huren. Met de fiets wordt het allemaal te heftig qua afstand en klim, daar beginnen we dit keer niet aan.
20 mei 2011 (rustdag met bezoek aan Etna)
’s Morgens al vroeg naar de bakker om brood te kopen. Onderweg alvast bij het autoverhuurbedrijf gekeken en alvast Iman gevraagd of er zoiets als een Panda te huur was. Het was niet geheel zeker maar waarschijnlijk was er wel een mogelijkheid. Hij moest dan eerst wel om half negen bellen en als wij tegen negen uur kwamen, wist hij wel meer. Terug met mijn broodjes naar de camping en wat denk je: het hek dicht. Hetzelfde hek waardoor ik een half uur geleden de camping was afgefietst. Het schijnt dat we iets met hekken hebben. Of ze zijn dicht als we eruit willen of ze zijn open en vervolgens dicht als je er in wilt zoals vanmorgen. Maar dat laatste: er wel uit kunnen en er niet meer in , hebben we nog niet meegemaakt. Wat nu? De tent stond te ver weg om Claudia te roepen. Ben maar eens een straatje in gefietst en een ander straatje ingegaan totdat ik het idee had dat ik ongeveer op de zelfde hoogte stond als waar onze tent moest staan. Omdat de muur zeker 2,5 meter hoog was ben ik op mijn fiets gaan staan en kon op deze manier net over de muur kijken en Claudia roepen om het hek open te doen. Gelukkig was ze in de tent (lag weer te slapen??) . Nadat zij mij eerst uitgelachen heeft, heeft zij vervolgens de beheerder opgetrommeld die het hek weer heeft geopend. Notabene dezelfde man die ik “goedemorgen” had gewenst toen ik de poort uitreed. Een klein uurtje later zijn we samen naar het dorp gelopen om de auto op te halen. En ja hoor, het was gelukt. Er stond een Fiat Panda van ongeveer 20 jaar oud voor ons klaar. Perfect autootje, technisch geheel in orde afgezien van de deurklink die aan de stuurkant ontbrak. Met een bepaalde vingerbeweging (een gat waar je je vinger in moest steken) kon je de deur aan die kant openen. Ik heb er deze dag dan ook vrij veel afgevingerd. Eerst op naar de kloof die we overigens nooit gevonden hebben. Maar wel een hele mooie tocht er naar toe. Zoveel verschillende soorten en kleuren van planten dat we een regelmatig gestopt zijn om foto’s te maken. Na deze rondrit zijn we richting Etna gereden. Allereerst naar de noordkant. Je komt dan door streken met gigantische afgekoelde lavastromen. Het is net of deze banen over de berg zijn gedrapeerd. Verder lijkt het een maanlandschap, hoewel ik daar nog nooit geweest ben en ik dat dan ook niet goed kan vergelijken. Inmiddels zaten we al op ongeveer 1500 meter hoogte en daalden we weer helemaal af naar 600 meter om daarna de zuidkant te verkennen. Dat is de toeristische kant. Middels een steile en bochtige weg naar een hoogte van 1600 meter. Vandaar kun je verder met een gondel naar 2500 meter en vanaf daar weer verder met een terreinwagen naar 2900 meter. Ondanks dat e.e.a. nogal wat kostte, hebben we het toch gedaan en hebben er zeker geen spijt van. Sta je daar op de vulkaan de Etna (overigens voor de echte moet je nog 400 meter stijgen en dat was voor ons niet mogelijk) waar de bodem, bestaande uit steen en grind, gewoon warm is en op sommige plaatsen zelfs heet. Je krijgt er dus warme voeten van (of het word je te heet onder de voeten). Her en der komt stoom uit de aarde en je kunt de kraters goed herkennen. Raar eigenlijk dat je hier loopt terwijl een week geleden het nog zeer onzeker was of de etappe van de Giro d’Italia hier nog wel door zou gaan omdat de vulkaan weer as aan het spuwen was. We hadden deze dag niet willen missen! Heel indrukwekkend. Tegen 4 uur zijn we weer richting camping gegaan. De ASCI en ANWB tours waren inmiddels ook op de camping aangekomen zodat er een gezellige drukte heerste. Henk en Henny waren er ook en we hebben ze begroet toen ze in het kringgesprek (gebruikelijk bij ASCI na aankomst op de camping) zaten. Wij zijn samen met Corry en Arjan ons eigen kringgesprek aangegaan onder het genot van een wijntje (inmiddels omgedoopt tot vitaminedrank). ’s Avonds bij Henk en Henny koffie gedronken en weer helemaal bijgepraat. De ASCI tour was voor hen de eerste keer en tot heden beviel het hun goed. Tegen 11 uur naar bed, later dan gewoonlijk, maar morgen hebben we nog een rustdag. Dus dat wordt uitslapen.
21 mei 2011 (rustdag)
Vandaag en uitgeslapen en weinig gedaan. Wel hebben we onze bagage uitgezocht en spullen verzameld die we niet meer nodig hebben (zoals landkaarten, boeken en andere overtollige zaken). Ook spullen die we niet hadden moeten meenemen zoals extra handdoeken, sandalen e.d.. Al deze spullen kunnen alvast aan Henk en Henny meegeven terug naar Nederland. Zo komen we er vanzelf achter wat we teveel mee hebben genomen. Tegen een uur of twaalf zijn we naar het dorpje gefietst. Enerzijds om boodschappen te doen, anderzijds om een ijssie te eten en koffie te drinken. Na de middag nog wat aangelummeld. Wel is er een weersverandering op komst want er komt steeds meer bewolking. De verwachting is dat het niet droog blijft. ’s Avonds zijn we met Henk en Henny en 2 andere stellen uit eten geweest in het restaurant op de camping. Geen haut cuisine maar de buik zat vol. Helaas begon het later op de avond te regenen (met onweer). Morgenvroeg afwachten. Welterusten.
22 mei 2011 (110 km en 1100 hoogtemeters) van Fondachello naar Caltagirone.
Het regende vanmorgen, niet hard maar wel de discussie waard: gaan we wel of gaan we niet. Eerst nog maar eens een half uur afgewacht in bed en zowaar, tegen zeven uur werd het toch droog. Toen er maar uit en spullen ingepakt (droog) en tent ingepakt (zeiknat). Tegen acht uur zijn we vertrokken en het was de eerste 10 kilometer al weer fors klimmen. De eerste 10 kilometer bleef het ook nog droog maar later begon het toch weer te dreigen. Om half elf ging het toch keihard regenen en hebben we snel een bar opgezocht. Lekkere croissantjes en cappuccino gingen er met veel smaak in. Vervolgens, nadat het weer droog was geworden, zijn we Catania doorgekacheld. Een heel karwei want we moesten eerst 150 meter klimmen om vervolgens 150 meter af te dalen. En inmiddels was het ook weer beginnen te regenen. Claudia was bijna zover om hier weer een camping op te zoeken. Gelukkig hebben we doorgezet! We moesten nu dwars over het eiland naar Gela. Dat konden we vandaag niet meer halen. Dat zou betekenen dat we vandaag een afstand van 140 kilometer moesten overbruggen. Wel zijn we met gezwinde spoed op weg gegaan. Wind in de rug (oostenwind), vlakke weg en droog weer, dus alles was binnen bereik om kilometers te maken. Al heel snel hadden we weer 40 kilometer gereden. Samen met de kilometers van vanmorgen zaten we dus al op 80 kilometer. Wat in ieder geval vermeldenswaardig is dat, toen we even pauze hielden, er een auto stopte waarvan één van de inzittenden ons drie lekkere grapefruits aanbood. Het was een Bulgaarse toerist die hier een week verbleef. Heel aardig en attent. Geleidelijk aan begon de weg wat te stijgen. Niet veel, nog gen 1 %, maar je vernam het wel in de benen. Na vijf kilometer was het inmiddels al 3% geworden en dan wordt het allemaal wel zwaar na al een afstand van 100 kilometer gereden te hebben. Het dorp waar we naar toe wilden lag ook nog op een berg. De laatste 4 kilometer waren erg zwaar. Een klim van 5 á 6% en omdat de weg draaide, hadden we ook nog eens de wind (grotendeels) tegen. Maar we zijn boven gekomen en hebben vrij snel onderdak gevonden. Er was hier geen camping dus vandaag maar een soort Bed & Breakfast maar dan zonder breakfast. We waren wel in een erg oud en gezellig dorpje terecht gekomen met veel bezienswaardigheden. Het dorp, welke op de wereld erfgoedlijst stond, was bekend om de tegeltjes die hier gemaakt werden en welke ook her en der in het dorp waren aangebracht. Ze maakten daar hele trappen (er was een trap van wel 100 treden bekleed met allemaal verschillende tegeltjes) van maar ook versierden ze er de (oude) bruggen mee. Echt een zodanig oud dorpje welke we al zo lang hadden gemist. Gezelligheid, terrasjes en uiteraard ook allemaal restaurantjes. ’s Avonds zijn we uit eten geweest, in eerste instantie, chique restaurant. Nou, dat viel overigens allemaal nog wel mee. Het was netjes maar niet chique. Maar goed, we hebben daar heerlijk gegeten. Claudia had een vleesmenu en ik wilde al heel lang een keer een vismenu. Het voorgerecht bestond uit zoveel verschillende soorten vis, wat ook nog steeds werd aangevuld, dat ik op een gegeven moment dacht dat het hoofdgerecht er wellicht ook al in zat. Niets was minder waar: dit was enkel het voorgerecht. En vervolgens kwam het tweede voorgerecht (lasanga met spinazie), vervolgens een tussengerecht (pasta met vis) en toen het hoofdgerecht. Als nagerecht kregen we fruit met heerlijk ijs. Vergeet ik nog te melden dat we vooraf nog een aperitief geserveerd kregen en een amaro (afzakkertje) als afsluiting. Ook kregen we allebei er ook nog een kwart litertje wijn erbij. Voor Claudia was het ook veel te veel. Eerst een vlees/kaas schotel, vervolgens gnochie, daarna pasta en daarna nog het hoofdgerecht. Drie (ja, echt drie) schnitzels. Als tonnetjes zijn we het restaurant uitgerold. En dat alles voor nog geen vijftig euro. Heeeerlijk!!
23 mei 2011 (62 km en 270 hoogtemeters) van Caltagirone naar Falconare.
Vandaag dus de tent niet inpakken want die zit (weliswaar nat) in de zak. We hebben heerlijk geslapen op het diner van gisteravond. Tegen acht uur alle bagage naar beneden gebracht (3 etages) en de beide fietsen naar boven (stonden in het souterrain). Spullen op de fiets gehangen en eerst 4 kilometer terug om weer op de route te komen. Het is vandaag maandag en dat is te merken ook. Het is veel drukker op de weg dan gisteren. Eerst gaan we richting Gela, eerst bergafwaarts, dan weer wat stijgend om later dan weer te dalen. Een traject van ongeveer 35 kilometer die we in 1 uur en 45 minuten afgelegd hebben. Een gemiddelde snelheid van 23 km per uur, voorwaar niet slecht! Nadat we in Gela een koffiestop hadden gehouden zijn we weer op de fietsen geklommen. Nu richting Licata. In het dorpje Falconara was een ASCI camping. Ook deze camping was een opeenstapeling van caravans die ook nog weer waren ingepakt met een soortement van zwart fleece/plastic doek. Ik denk dat ze dit deden om in de schaduw te kunnen zitten maar dat weet ik niet zeker. Maar goed, iets anders was er ook niet in de buurt. Gelukkig was een (nood) kampeerwinkeltje waar we nog wat dagelijkse boodschappen (zoals wijn) hebben ingeslagen. Vanavond Chili con carne uit een pakkie gegeten. Smaakte prima maar was wel pittig. Afblussen met witte wijn geeft overigens snel het beoogde effect. Tegen 21.00 uur begon het zachtjes te regen en iets harder te waaien en dat is de gehele nacht zo doorgegaan.
24 mei 2011 (53 km en 460 hoogtemeters) Van Falconare naar Agrigento camping Valled ei Templi.
Gelukkig was het vanmorgen om 7 uur een beetje droog. Na al onze bagage in de naastgelegen, ingepakte caravan te hebben neergezet, hadden we een goed beeld wat er zoal nog ingepakt moest worden. Eigenlijk hadden we gisteren onze tent hier ook neer moeten zetten. Niet dat deze droog was gebleven maar in ieder geval niet zo zeiknat als die nu is. Tegen 8 uur de poort uit en richting Agrigento geslagen. Na 20 km was het echt koffietijd maar aan de weg waarover we fietsen was geen koffietent te bekennen. Dus maar eens een dorpje in gefietst, uiteraard steil omhoog en nog steeds geen koffietent. Het was echt zo’n armzalig dorpje zoals we er al meerdere van hadden gezien. Claudia begon al te foeteren over het belachelijke idee van mij om hier koffie te willen drinken. Gelukkig vonden we na enige tijd toch nog een koffietent. Een paar Duitsers die ook met de fiets onderweg waren zaten hier ook. Waar ze precies naar toe gingen of waar ze begonnen waren, is ons niet geheel duidelijk geworden. Eerst vertelden ze dat ze richting Catania gingen, toen weer richting Agrigento alwaar ze de trein naar Palermo wilden nemen. Want het was daar, volgens hen, wellicht mooier weer. In ieder geval hebben we ze nooit meer gezien. Tegen 1 uur arriveerden we op de camping in Santa Leone, een dorpje voor Agrigento. Er was plaats genoeg op de camping en hebben eerst de tent opgezet zodat deze kon drogen. Onderweg eerst nog de weg gevraagd naar de camping waarbij 2 Italianen dachten dat we een bicicletta elektric hadden vanwege de forse achternaaf. Nadat ik uitgelegd had dat in die naaf 14 versnellingen zaten, vielen ze bijna achterover. Een Rohloff naaf kennen ze hier niet. Daarbij zie je überhaupt weinig Sicilianen fietsen. In Italie werd veel meer gefietst. Individueel maar ook veel in groepen van 5 a 6 man. Hier op Sicilie aan de zuidkant weinig tot niets. Zoals het er nu naar uitziet gaan we helemaal langs de kust naar Palermo. Dus via Trapani. Al met al wel zeker 100 kilometer meer, maar we hebben hier de tijd wel voor. Daarbij verwachten we de komende dagen ook beter weer, dus waarom niet. ’s Avond tegen 9 uur kwamen er nog twee Nederlandse fietsers de camping opgereden. Uiteraard hebben we even kennis met hun gemaakt. Zij waren halverwege Rome en de teen gestart en wilden ook richting Palermo fietsen. Ze hadden minder tijd dan ons , hadden al een groot deel met de trein gedaan en gingen wellicht ook met de trein naar Palermo.
25 mei 2011 (43 km en 463 hoogtemeters) Van Santa Leone naar Secca Grande.
Vandaag een trappetje van niks. Slechts 43 kilometer en dat doe je met 2 vingers in de neus. Hoewel het nog behoorlijk klimmen was. Het weer was zoals het moet zijn: tussen 25 en 30 graden, droog en een pietsie wind. Claudia begon vanmorgen alweer met een tempo waarbij de renners van d Giro d ‘Italia jaloers op konden zijn. Stampend op de pedalen met een snelheid tussen de 25 en 30 kilometer per uur. Zodra het begint te klimmen haal ik haar wel weer met gemak in. Zal haar dan niet voorbij steken, anders moet ik bovenaan zo lang wachten. Schakel liever drie versnellingen terug en sjok er dan wel achteraan. Tegen 1 uur reden we de camping op en een enthousiaste campingbeheerder wees ons de weg, weer een dergelijke sfeerloze camping. Zwembad leeg, bar leeg enz. enz. Om ons heen allemaal caravans onder gaas, onbewoond en ongezellig. Op het veld waar we staan een 4 tal campers. De een nog groter dan de ander. Naast ons staan 2 Duitsers met hun tent en twee motoren. Allereerst een grijze camper met de naam Possl erop. Als dat het merk is of iets anders weet ik niet. De bewoner is volgens mij een alleenstaande dikke Italiaan. We hebben hem al snel de bijnaam Dik Trom gegeven. Hij doet alles met de scooter; boodschappen, vuilnis en de wc tank wegbrengen. Hij heeft een oprij goot bij de camper om de scooter in de camper te parkeren. Daarnaast staat een Duitse camper. Ik schat tussen de acht en tien meter lang. Een tandemasser, zo’n dik ding. Garage achterin (daar staat de scooter), daarnaast een voorraadkast, daarnaast de toegangsdeur met elektrieke opstap en daarvoor ruimte om in de cabine te zitten. Het is zo’n camper waarbij het stuurwiel zeker 2 meter uit de voorkant zit. Bij aankomst op de camping hebben zij meteen twee stoelen en een tafel uitgeklapt, er werden twee glazen rode wijn ingeschonken, er vielen twee druppels regen erin en…..alles ging weer naar binnen. Meteen werd het dakluik geopend en de schotel uitgeklapt. Dit alles zonder ons maar een blik waardig te hebben toebedacht. Dan de camper van de Engelsen. Nog een paar meter langer, tandemasser, luik na luik aan de linkerkant echter wat er achter zit kan ik niet beschrijven daar deze niet open zijn gegaan gedurende onze aanwezigheid. Achter de camper nog een aanhanger waarop een Smart staat. Naar alle waarschijnlijkheid zal er ook wel een oventje zijn ingebouwd. Ook deze mensen hebben we nauwelijks gezien. Toen ze met de Smart kwamen aanrijden, zijn ze volgens mij naar binnen gevlucht om de Bold en the Beautiful niet te missen. Naast ons een paar Nederlanders met de kleinste camper. Heeft maar één luik aan de linkerkant. Een gewoon campertje met twee fietsen achterop en twee mensen erin die ook nog “goedendag” kunnen zeggen. Inmiddels zijn de mensen van de Duitse camper weer naar buiten gekomen, zijn de glazen weer op tafel gezet, is de schotel weer ingeklapt en is het dakluik nog steeds open. Om het verhaal toch nog even compleet te maken: deze camper heeft nog drie luiken aan de andere kant wat op een totaal van zeven komt. De Engelsen daarentegen hebben aan de andere kant nog vijf luiken wat het totaal op negen brengt. En dat is exclusief deur. Je zou je afvragen waarom er nog en zijwand inzit…..
En daar staan wij dan: een driepersoons tentje, geen luiken, maar wel een hoofdingang, uitbouw aan voor en achterkant, afgescheiden slaapgedeelte, 2 (twee) vervoermiddelen, compleet uitgeruste keuken, 2 fauteuils, complete inhoud voor een koelkast, dakventilatie, navigatie systemen en niet te vergeten: eigen stroomvoorziening (dynamo), wasdroger (lijn) en eventueel infiltratie systeem wanneer dit noodzakelijk is. B.v. in het geval van een onweersbui. Claudia heeft het vanmiddag niet erg naar haar zin. Er is hier volgens haar niets te doen. Geen dorpie waar je even naar toe kunt gaan, geen stad om te shoppen. Maar als je om je heen kijkt zie je van alles. Zouden de overburen ook slobberwijn van minder dan een euro per liter hebben? Denk het niet want ze ruiken eerst de wijn in het glas en nippen er dan zorgvuldig aan. Wij gieten het in onze blikken beker en slobberen het gewoon op. Verschil zal er altijd zijn. Doen wij het dan niet goed? Jawel, maar we doen het anders!
26 mei 2011 (94 km en 600 hoogtemeters) Secca Grande naar Mazzao del Vallo. Camping Sporting Club.
Zoals gewoonlijk vroeg uit de veren om in ieder geval de eerste kilometers niet in de brandende zon te hoeven fietsen. Gisteravond nog een onweersbui gehad met wat neerslag. Met het gedonder viel het allemaal nog wel mee. In ieder geval was onze tent helemaal droog toen we deze inpakten. Vandaag een traject van ongeveer 85 kilometer naar Mazzaro del Vallo. De eerste 20 kilometers verliepen voorspoedig. Wel was het een behoorlijke drukke weg maar zoals eerder ook al gemeld, echte alternatieven waren niet voorhanden. Er zat alleen een irritante “tik” in mijn (voor??) wiel. We hadden al een keertje stil gestaan om te controleren of er soms een steentje in het profiel vast zat of ….. erger nog een spijkertje of iets dergelijks. Probleem was dat we niets konden vinden en besloten dan ook maar om verder te rijden. Later bleek dat we ons voor niets hadden druk gemaakt. Er zat een klein stukje van de reflectietape los wat hinderlijk tegen de remblokken tikte. In Sciacca even wat boodschappen gedaan en weer verder. In Sciacca zijn een aantal vervelende tunnels. Bij één van de tunnels reed een opa met een oud wagentje zomaar de weg op waarbij een achteropkomende vrachtwagen moest uitwijken. Gelukkig is met het nodige getoeter alles weer opgelost. Na Melfi hebben we de weg binnendoor genomen. Deze weg leidde door olijf en druivengaarden. Hartstikke rustig, beetje heuvelachtig maar heel mooi. Ergens in de middle of nowhere stond waar rempel een werkend verkeerslicht op een kruispunt. Wat deze voor nut had op deze plek zal voor ons wel voor altijd een raadsel blijven. Via Campobello del Mazara naar Mazara del Vallo. Helaas waren de laatste tien kilometer wel weer saai want hier liep de weg parallel met de autoweg. Wel stonden er dames die ter plaatse workshops gaven, echter we zijn niet op de aanbiedingen ingegaan. In Mazzaro del Vallo hebben we het bord van de camping gemist. Ondanks dat er wel vier borden (later bekeken) zijn we gewoon rechtdoor gereden. Dit kostte ons bij later inzien 10 kilometer extra. Voordeel was wel dat we inmiddels ook het (oude) centrum van deze stad hadden gezien wat ons deed besluiten om hier nog een extra (rust) dag te genieten. Samen met onze Duitse buren (niet die van de camper, die ook op de vorige camping stonden) even wat gedronken en vervolgens een pizza gegeten in het restaurant op de camping. Een camping compleet met zwembad (en met water gevuld), nieuwe toiletten en tennisbanen (die open waren). Eén van de betere campings tot nu toe!
27 mei 2011 Rustdag in Mazzaro del Vallo.
Zitten we voor onze tent, in de volle zon, zal onderhand een graadje of 25 zijn, komt er van de ene op de andere minuut een mistbank vanaf zee binnendrijven. We zagen geen hand meer voor de ogen. Vervolgens na 3 minuten verdween deze weer als sneeuw voor de zon. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt! Goed, verder dus een vrije dag. Tegen half elf zijn we het dorp ingelopen. Beter gezegd: we zijn naar het dorp gelopen want het was toch bijna drie kilometer ver. Leuk dorpje/stadje, oud en mooi. Veel straten die met marmer en graniet geplaveid waren en veel oude kerken uit de 15e en 16e eeuw. Vooral de basiliek was adembenemend, zo mooi. Niet dat je hem kunt vergelijken met de Sint Pieter in Rome, maar daarom kan iets ook mooi zijn op zijn eigen manier. ’s Middags zijn we op de camping nog even naar het zwembad geweest. Je moet uiteindelijk de kans waarnemen als er een zwembad is die gevuld is met water. We waren er nog maar net of de wind wakkerde plotseling aan en schoven er wolken voor de zon. Terug naar de tent maar weer. En ja hoor, toen we terug waren was de zon er ook weer. Zelf eten gekookt, te weten: sla vooraf, gemengde groenten met mozzarella, runderlapje erbij en een toetje. Maar die hebben we de volgende morgen opgegeten.
28 mei 2011 (70 km en 480 hoogtemeters) van Mazzaro del Vallo naar Bonagio.
Na eerst naar de bakker te zijn geweest, op pad richting Trapani. Een schitterende route door olijf- en druivengaarden. Echt een binnendoor route waarbij we weinig ander verkeer zagen met uitzondering van het lokale verkeer. Halverwege de route kwamen we een bord tegen dat over
2 kilometer een gedeelte van de weg was afgesloten voor doorgaand verkeer. Ons daar niet onder rekende zijn we gewoon doorgefietst wat overigens zonder problemen ging. Er was inderdaad een gedeelte ( ongeveer 4 a 5 kilometer) wat erg slecht was en soms de halve weg was weggezakt. Tegen twaalf uur kwamen we in Trapani aan. Een vrij grote havenstad en voor zover we konden zien geen sfeervolle stad. Ongeveer 15 kilometer na Trapani lag onze camping. Ook dit was niet echt een mooie camping maar goed, we hadden een plek om de nacht door te brengen. Wat ik nog vergeet te schrijven is dat dit gedeelte van Sicilie iets of wat Arabisch aandoet. De huizen lijken inderdaad iets op een Marokkaanse kabash. Vierkante gebouwen met vierkante torens erop en ook de beige kleur die je in Marokko vaak tegenkomt. Wellicht zijn het Moorse invloeden. De route die we vandaag hebben gefietst liep over de wegen P50, P62 en P8. Vandaag zijn de andere Nederlandse fietsers, die gisteravond op de camping in Mazzara del Vallo aankwamen, naar Marsala gefietst. Daar willen ze proberen om de trein richting Palermo te nemen. Ze hebben minder tijd dan ons en vliegen maandag al weer terug. Wat vandaag erg opviel was dat de mensen, die op het land bezig waren, ons allemaal begroeten. Soms van heel veraf.
29 mei 2011 (35 km en 500 hoogtemeters) van Bonagio naar Castello del Golfo. Camping Nautisaa.
Vanaf de Camping was het meteen al fors klimmen. De eerste vijf kilometer gemiddeld 4 procent. De route leidde ons door een gebied van marmergroeves, langs en door middelgebergte met mooie uitzichten. Via de ss 178 richting Castello del Golfo en, zo was het plan, door naar Palermo. Maar….in Castello del Golfo kwamen we onverwachts een camping tegen die... en open was, niet failliet was en ook nog plaats had. Een hele kleine camping die ook nog kort bij een dorpje lag. We hadden dan ook snel het besluit genomen om hier te blijven. Morgen het laatste traject naar Palermo (ongeveer 50 kilometer) alwaar we dan nog 2 á 3 dagen hebben om Palermo te verkennen en onveilig te maken. Het is inmiddels half twee en overal hier op de camping worden de barbecues aangestoken. Het rookt overal en de geur van verbrand vlees is rondom. ’s Middags het dorpje ingelopen echter er was niet zo heel veel te doen. Enerzijds verkeerd tijdstip, anderzijds zondagmiddag en alles gesloten.
’s Avonds liep de camping, zoals we al eerder hadden meegemaakt, weer helemaal leeg. Als je dan om je heen kijkt naar al dat gepak van tafels, stoelen, fietsen en andere zaken ben je toch blij dat je alleen maar een tentje bij je hebt.
30 mei 2011 (50 km en 300 hoogtemeters) van Castello del Golfo naar Isola delle Femmina. Camping La Playa internationale.
Vandaag dus het laatste traject van onze tocht. Afgezien van de helling bij ons vertrek vanaf de camping (15%) geen noemenswaardige klimmen. De route liep bijna geheel over binnendoor weggetjes en over de ss 113. De camping was goed aangegeven en we kwamen ongeveer om 12 uur op onze bestemming aan. Onderweg nog twee koude pilsjes gekocht die we bij aankomst als beloning hebben opgedronken. Hier stonden ook weer de andere Nederlanders die morgen zullen terug vliegen. Ze waren inderdaad met de trein van Marsala naar hier gereist en gaan morgenvroeg ook weer met de trein naar het vliegveld. Volgens mij hadden deze mensen beter een railrunner kunnen kopen want ze hebben meer in de trein gezeten dan op de fiets. De camping zag er goed uit. Sanitair was schoon, er was een kampwinkeltje en je kon er zelfs op het terras eten. Moest je wel reserveren en zeker een half uur van te voren aangeven wat je wilde eten. Op de tijd dat je dan had afgesproken hadden werd het bestelde bezorgd vanuit het dorp. Wel zijn we de volgende dag op een andere plek gaan staan vanwege een betere zonligging. Met uitzondering van het stukje camping naar het vliegveld, hebben we er nu bijna 1500 kilometer opzitten. Rijst natuurlijk ook de vraag of dit het allemaal waard is geweest en waarom we deze tocht hebben gemaakt. De vraag of het allemaal waard is geweest kan volmondig met “ja” beantwoord worden. Natuurlijk hebben we wel eens niet al te goed weer gehad, de wind pal tegen gehad, hellingen opgefietst die erg steil waren en waarbij we in het ergste geval een stukje moesten lopen en natuurlijk hebben we het ook vaak heel warm gehad dat het zweet ons in de ogen liep. En niet te vergeten een zitvlak dat misschien, zeker in het begin, zo rauw was als Italiaanse rauwe ham moet zijn. Maar wat te denken van Pompei, de Amalfikust, de omgeving van Sapri, de route van Palmi naar de straat van Messina, de overtocht, de route langs de kust naar Fondachello, het dorpje Castelgirone, van Secco Grande naar Mazzaro del Vallo en vervolgens door naar Trapani. En wat te denken van de route van Bonagio naar Castello del Golfo. In één woord prachtig en dus was de tocht het allemaal waard!
En niet te vergeten onze trip naar de Etna met de Fiat Panda, de gondelbaan en de tocht per terreinwagen naar (bijna) de top. Of het etentje in Caltagirone. Allemaal dingen die we niet hadden willen missen.
Om de vraag te beantwoorden waarom we deze tocht hebben gemaakt is niet zo gemakkelijk te beantwoorden. Waarom fietst iemand vanuit zijn woonplaats in Nederland naar Palermo op Sicilie?. Een afstand van ruim 4000 kilometer, weliswaar over drie jaar verspreid. Eén ding weet ik wel zeker: Palermo was geen doel op zich maar het was de weg er naar toe. Het had misschien net zo goed Oslo of Moskou kunnen zijn. Vaak hoor je ook dat het zo heerlijk ontspannend is en je geheel ontstrest weer thuiskomt. Klopt, het is puur ontspannen en je bouwt absoluut geen stress op maar dat zou mijns inziens ook op ander manieren kunnen. Ik denk dat wanneer je 10 weken met de caravan weg gaat, dit ook heel ontspannend is. Back to basic? Weg van internet, nieuws, mobiele telefoon, gehaastheid, magnetron en tv zou inderdaad een reden kunnen zijn. Het is wel eens goed om uit alle luxe weg te gaan. Gewoon slapen op een luchtbedje in plaats van een dubbele pocketvering matras, koken op een campinggaz brandertje in plaats van een oven, inductiekookplaat en magnetron. Gewoon de was doen in de tobbe en laten drogen in de zon en wind. Toch meer afhankelijk zijn van de weersomstandigheden in plaats van weg te kruipen bij de openhaard die met een druk op een afstandsbediening ontbrand. Is die luxe dan allemaal zo slecht? Absoluut niet ! Maar ik geloof wel dat wanneer je dit soort vakanties houd, je die luxe wel meer weet te waarderen (althans tijdelijk). Een klein voorbeeldje: wanneer het gasflesje bijna leeg is ga je overleggen of we wel of niet een nieuw gasflesje kopen met een inhoud van nog geen halve liter. Als we het thuis te koud hebben draaien we zonder blikken of blozen de verwarming enkele graden hoger en stoken er rustig op een avond 1000 liter gas erdoor.
Waarom deze tocht toch gemaakt? Misschien iets van bezinning ?
6 Mei 2011
Daar lag ik dan! Bij het instappen van de trein, verloor ik mijn evenwicht en kukelde, samen met de volgepakte fiets, terug achterover op het perron. Gelukkig weinig toeschouwers (getuigen), op twee na. De eerste was Claudia, en die stond alleen maar te lachen. De tweede was een reiziger die zo vriendelijk was mij te helpen.
Maar goed, na dit incident hebben we onze treinreis zonder noemens waardige voorvallen voortgezet. Ook op Schiphol liep alles prima. De fietsen hadden we in een paar minuten reisklaar en ingeleverd. Later bij de gate zagen we dat onze fietsen in het A’litalia toestel werden geladen, dus dat kwam goed.
Ruim 2 uur later kwamen we aan op het vliegveld van Rome en nog een uur later hadden we onze fietsen al weer gemonteerd en konden we op naar de camping, die ongeveer 20 km vanaf het vliegveld lag. De camping was niet moeilijk te vinden en tegen 18.00 u was het tentje opgezet en de eerste dag voorbij. (Camping: Lido di Castel Fusano op Fiumicino).
7 mei
Vroeg uit de veren, spulletjes ingepakt en op pad. Eerst langs een drukke weg, later ook stukken binnendoor. De natuur was mooi met plaatselijk de dames van plezier die hun klandizie aan het werven waren. Overigens hebben we weinig klandizie gezien. Eigenlijk hebben we vandaag alleen maar gefietst en enkele terrasjes genomen. We hebben dik 100 km afgelegd, maar dat kwam vooral omdat wij een camping op het oog hadden die er niet meer was. Dus nog maar even 5 km verder op een zitvlak wat wel op rauw vlees leek. De receptie op de camping lag vlak aan de weg, maar om naar de campingplaatsen te gaan moest je een steil weggetje af. Op zich niet erg, maar de volgende dag moet je dat steile weggetje ook weer omhoog! Het was een dure camping (26 euro voor een tentje en 2 personen). We hebben ’s avonds in het restaurant op de camping gegeten en kregen daarna ook een absurd hoge rekening gepresenteerd voor een simpel pastagerecht met een klein beetje sla. Claudia is met de rekening terug gegaan en heeft de ober flink de waarheid gezegd en een aantal euro’s van de rekening af getrokken, althans niet betaald. Ze gingen blijkbaar akkoord met het bedrag dat Claudia gaf.
(Camping: Sabaudia)
8 mei
Tegen 07.30 u hebben we (nadat we de tassen en tent weer ingepakt hadden) onze fietsen weer naar boven geduwd en de reis begonnen. Afspraak was dat we vandaag niet zo erg veel kilometers zouden maken omdat we het traject naar Napels in 2 stukken wilden opdelen. Een vrij makkelijke dag; overgrote deel was de route vlak en er was weinig wind. En de wind die er was hadden we ook nog (schuin) achter. Juist op het moment dat we een camping wilden opzoeken diende zich de eerste pech aan: een geknapte spaak. Helaas hebben we nog 10 km verder moeten fietsen voordat wij een camping hadden gevonden. Op de camping was de spaak snel gezet.
De camping was prachtig! Het lag aan zee, had een mooi zwembad, restaurant et c. etc. Maar daar het zondag was: was de kampwinkel dicht en aangezien we wel zin hadden in een wijntje, hebben we een wijntje (een litertje) laten tappen aan de bar en dit meegenomen naar de tent. ’s Avonds hebben we in het restaurant heerlijk gegeten.
(Camping in Baia Domizia (onder Scauri).
9 mei
Vannacht tegen half vijf begon het licht te tikken op de tent. Regen dus !Niet hard maar gestaag. Nu hoefden we om half vijf de boel niet in te pakken en dus hebben we ons maar weer omgedraaid. Maar om half acht was de boel nog wel nat, het dreigde enigszins en het was ineens een stuk afgekoeld. Planning voor vandaag was Napels Onderweg kwamen we een mooi dorpje in de bergen tegen, maar die hebben we jammer genoeg niet kunnen bekijken want toen Claudia zag dat de weg ineens naar boven liep, draaide ze gelijk het stuur om en koos voor de vlakke weg. We zullen dus nooit weten hoe mooi het dorpje was. Wel kwamen we nu een goede bakker tegen, waarbij we naast het brood dat wij kochten, ieder een heerlijke bonbon kregen. Maar misschien was in het dorpje in de bergen ook wel een goede bakker.....!
Napels is een drukke stad met veel verkeer en slechte wegen (basaltblokken etc.) . Naast je, voor je, achter je, vliegen de scooters je voorbij en niet te vergeten de auto’s. Door het wegdek rammelde alles aan de fiets (het gevoel dat je stoep op en af gaat), maar de spaken overleefden het. Het was voor ons dan een groot raadsel waarom de dag ervoor (toen de weg aardig vlak was) een spaak kapot was gegaan. (We verdenken dat de spaak te lijden heeft gehad in het vliegtuig, daar we de fietsen op slot hadden gedaan.) In Napels kwamen we langs een prachtige kathedraal. Claudia stond gelijk op de rem en wilde deze bekijken. Er kwam een man naar ons toe die vertelde dat de kathedraal gesloten was en pas om 17.00 u open ging. Het was op dat moment ongeveer 14.00 u. We mochten wel de catacombe zien, maar moesten daar per persoon 7 euro entree voor betalen. We hebben daarvoor bedankt en zijn weer op de fiets gestapt om onze reis te vervolgen naar Pompei.
10 mei
Een vrije (of rust) dag. Verslag
Na gisteren over de kasseien van Napels heen gehobbeld te hebben heeft ons achterwerk enige rust nodig. Dit combineren we met een bezoek aan Pompei. De stad die in 79 na Christus bedolven werd onder een dikke laag as en lava, uitgespuwd door de Vesuvius. Heel indrukwekkend om deze stad te zien. Heel veel dingen kapot maar ook nog heel veel intact. Geeft in ieder geval een goed beeld hoe de mensen destijds geleefd hebben. We hebben er ongeveer vier uur rondgelopen en hadden zeker nog niet alles gezien. Maar de inwendige mens moest ook weer worden voorzien van brandstof en zijn we terug naar de tent gegaan. ‘s Middags nog even door de nieuwe stad Pompei gefietst, ijssie gekocht en onze fietsen laten bewonderen. Die Italianen snappen er echt niets van. Ze missen de derailleur bij het achterwiel, denken dat er een terugtraprem opzit en misschien zit er in het achterwiel ook wel een elektrisch systeem??. Lekker daggie zo om even niet te fietsen maar gewoon te lummelen. Alle schroefjes van de fietsen nagelopen, en daar waar nodig, aangedraaid. Door het gerammel in Napels op de kasseien was er nogal e.e.a. losgelopen. Bijtijds naar bed, morgen vroeg op, want we willen een hel eind fietsen.
11 mei 2011
Van Pompei naar Pastuem. (124 km en 1300 hoogtemeters). Camping Athene te Pastuem.
Een heel eind fietsen is ons vandaag gelukt. Weliswaar hebben we 20 km omgereden maar we hebben een dag van 124 kilometer gemaakt. Daarbij ook nog eens 1300 hoogtemeters (lees klimmeters), temperatuur van om en nabij de 30 graden en felle zon. Maar wat een mooie tocht van Pompei naar Pastuem. Voor een heel groot gedeelte langs de Amalfi kust. Deze weg is verboden voor campers en caravans en dat is te merken ook. Heerlijk fietsen op brede asfaltwegen, wel veel klimmen maar uiteraard ook mooie en lange afdalingen. Omdat er geen campers en caravans mogen komen zijn er op dit traject ook geen campings. Begrijpelijk maar wel lastig voor ons. Dat was dan ook de reden om eerst door te fietsen naar Salerno en toen we daar aankwamen en we forse rugwind kregen, hebben we besloten om door te fietsen naar Pastuem. We haalden snelheden tussen de 25 en 30 kilometer per uur. Behoorlijk snel voor ons doen en dat met fietsen die volgehangen zijn met bagage. De beide campings daar vielen wel erg tegen. Dor, weinig te doen, maar wel een hele goede pizzeria. Dus deze avond maar niet bij de tent gekookt maar lekker uit eten geweest. Hoe het dan met het omrijden eerder deze dag zat?. Tja, dat weten we zelf ook niet goed. We hadden een weggetje gevonden die ons uiteindelijk zeker 25 kilometer moest opleveren. Waarschijnlijk toch een afslag gemist en na 20 km gefietst en 500 meter geklommen te hebben, waren we helaas maar 1 of 2 kilometer opgeschoten. Moeten we maar snel vergeten, het is niet anders en we kunnen het ook niet meer terugdraaien. En……. We hebben hierdoor vandaag meer gezien dan gepland.
12 mei 2011. (70 km en 500 hoogtemeters). Camping in Velia.
Vanochtend eerst naar de opgravingen geweest. Hier staan een aantal Griekse tempels, althans wat er van over is. Interessant om te zien dat de Grieken dus een bouwvergunning hadden om op Romeinse bodem te kunnen bouwen. En uiteraard hebben de huidige Romeinen een vergunning om er weer allerlei prullaria te verkopen. Bijvoorbeeld borden met Griekse tempels enz.enz. Dezelfde bordjes koop je ook op Rhodos.
Na de middag zijn we toch weer een stuk gaan fietsen. De bedoeling was om ongeveer 40 kilometer te rijden. Ja, dat was de bedoeling maar het werden er bijna zeventig! Niet dat er geen campings waren, oh nee, die waren er genoeg. Maar de ene was dicht, de andere bestond niet meer, de volgende was nog niet formeel open en dus mochten we er niet op. Uiteindelijk kwamen we bij een camping aan waar we ook niet konden blijven maar de beheerder was in ieder geval wel zo vriendelijk om naar een andere camping te bellen. Gelukkig was die wel open , maar wel bijna tien kilometer terug fietsen. En wat denk je: kwamen we weer bij de camping die niet formeel open was Na wat heen en weer gepraat te hebben mochten we toch blijven; kosten 25 euro! Hadden we ook nog geluk, normaal was het 26 euro maar we kregen dus 1 euro korting?. We hebben uiteindelijk door het onderhandelen van Claudia 20 euro betaald, eigenlijk nog te veel maar we konden het ons ook niet permitteren om weggestuurd te worden
13 mei 2011 (69 km en 1120 hoogtemeters). Camping te Scario, 15 km voor Sapri
Vanmorgen om 6 uur opgestaan. Als alles mee zit is het hek van de camping om 7 uur open en kunnen we vertrekken. Eerst de tien kilometer die we nu voor de derde keer rijden. Na de eerste kilometers is het vandaag al behoorlijk klimmen, soms met stukken er bij van 12%. Die stukken waren echt niet te fietsen en hebben we moeten lopen. En zelfs dat ging moeilijk. We hebben elkaar moeten helpen m de fietsen naar boven te duwen. Als we er aan terug denken breekt het zweet opnieuw uit. Maar uiteindelijk komt na elke klim ook weer een afdaling. In Palinuro konden we kiezen uit 2 routeopties. Toch maar degene gekozen waar onze gps track ook liep, ondanks dat de andere 12 kilometer korter was. Nu zullen we nooit weten welke route mooier, lichter of zwaarder was, maar deze route voldeed in ieder geval aan alle drie opties. En in het bijzonder aan de optie “zwaarder” voldeed deze route buitengewoon. Gewoon tien kilometer klimmen en dat van o meter naar 520 meter. Gemiddeld dus 5%. Dus ook stukken van 3% maar ook van 7%. Best een zwaar traject en als je dan op een dag toch nog even 70 kilometer fietst, is het best wel een prestatie. Tegen half drie besloten we om een camping op te zoeken. Bij de eerste de beste camping was het al raak. We mochten blijven, er werden 2 stoelen en een tafel schoongemaakt op een veranda van een naastgelegen (huur)bungalow en de verlichting werd alvast ontstoken. Het feit , dat de douches nog niet in gebruik waren, werd opgelost door de douche van een niet in gebruik zijnde bungalow beschikbaar te stellen! Allemaal heel anders dan gisteren en dat voor 10 euro! Wat een verschil!
14 mei 2011 (50 km en 500 hoogtemeters) Van Scario naar Praia a Mare. Camping La Mantinera.
Nu hadden we vandaag niet het plan om een grote afstand af te leggen. Ook hadden we geen behoefte om veel te klimmen gezien we dat gisteren al hadden gedaan. Ook hadden we geen behoefte om laat op de volgende camping aan te komen.
Wel nu: het ging bijna als vanzelf om deze behoeftes op een goede manier in te plannen. Allereerst ging het hek van de camping pas om kwart over acht open ondanks dat men ons gisteren beloofd had dat het hek om 7 uur open was. Na bijna een uur voor het hek te hebben gestaan, besloten we toch maar over het hek te klimmen. Claudia is als eerster er over geklommen en heeft de tassen aangepakt. Net op het moment dat we haar fiets boven het hek van ongeveer 1.80 m hoog hadden, kwam eindelijk de eigenaar eraan en deed het hek alsnog van slot. Mompelde nog iets van dat hij te laat was. Omdat we naar aanleiding van de service van gisteren het plan hadden om een flinke fooi te geven, hebben we dat plan abrupt bijgesteld en géén fooi gegeven. Aldus stapten wij op de fiets richting Sapri. Toen we door Sapri heen kwamen was het daar een drukte van belang. Men was druk doende met de voorbereidingen van de start van de Giro d’ Italia. Gelukkig mochten we op dat moment onze route vervolgen. Lekker rustig, want het traject was inmiddels afgezet en gemotoriseerd verkeer mocht er niet meer door. Uiteraard met uitzondering van de auto’s die bij de Giro behoorden. Op een gegeven moment een hoop lawaai en sirenes en werden we door een passerende politiewagen aan de kant van de weg gezet en mochten we niet meer door rijden. Toen de politie weg was en wij even geen geluid meer hoorden, besloten we toch om onze tocht voor te zetten. We kwamen een plaatsje binnen gereden en werden al toegejuicht door de toeschouwers langs de weg. Helaas stond er ook de carabinieri en werden we tegen gehouden. We moesten van de weg af en onder het lint door. Eigenwijs als we zijn hebben we nog geprobeerd om via een omweg onze weg (dus aan de andere kant van het stadje) toch te vervolgen wat echter mislukte omdat we bij die kruising weer werden tegengehouden. We zijn toen maar op een muurtje gaan zitten en staan om een broodje te eten en hadden van daaruit goed zicht om de renners te zien. Na een oponthoud van een uur, dus na het passeren van de renners zijn we stiekem onder de afzetting doorgereden en hebben onze reis weer vervolgd. De weg was echter nog niet vrij gegeven, overal stond nog politie, maar ze lieten ons gelukkig wel doorfietsen. Door dit alles zijn we wel even 2 uur later op de camping aangekomen, maar ach, we hebben de tijd.
Op een ASCI camping in Praia a Mare hebben we overnacht.
16 mei 2011. (110 km en 900 hoogtemeters) Van Praia a Mare naar Palmi. Camping San Fantino.
Westenwind, als je westenwind in de rug hebt met fietsen moet je oppassen dat je niet te snel gaat zodat je interessante dingen voorbij rijdt. Wij hebben daar vandaag in ieder geval geen last van. Wij hebben de westenwind vandaag pal tegen, daarbij nog eens een klim van ruim 500 meter te overbruggen waarvan het laatste gedeelte 10 % was. Na deze klim konden we uiteraard een heel eind afdalen. Wel een mooie omgeving, maar de dorpjes waar we doorheen kwamen stelden niets voor en straalden absoluut geen sfeer uit. Anders kom je nog wel eens een kerk of iets dergelijks tegen die je wilt/kunt bezichtigen maar hier heb je dat niet (of kunnen het niet vinden). Ook was het weer vandaag niet erg mooi. Veel binnen drijvende wolkenvelden (met soms buien) vanaf zee die gelukkig pas op grotere hoogte in de bergen hun water losten. Wij zelf hebben slechts 2 of 3 minuten regen gehad, de weg was nat, maar daar was alles ook mee gezegd. Aan het eind van de middag zijn we aangekomen op de camping in Palmi. Om hier te komen moesten we zeker 100 meter afdalen, meters die we dus straks weer moeten inhalen. Bij aankomst snel de tent opgezet, spullen erin en een lekkere warme douche genomen. Claudia is wat snotterig en kouwelijk dus eigenlijk hebben we warmte nodig. Voordat we afdaalden hadden we nog even boodschappen gedaan, ondanks dat in het ASCI boek stond aangegeven dat er een restaurant op de camping aanwezig was. Je kunt maar beter op voorbereid zijn omdat het mogelijk is dat het restaurant nog gesloten is vanwege het vroege tijdstip van het jaar. Gelukkig was hier het restaurant wel open en hebben heerlijk genoten van het eten.
17 mei 2011 (rustdag).
Een rustdag of te wel: lummelen. Na zes dagen te hebben gefietst nu even andere zaken. Zoals de was doen, batterijen opladen, lezen, puzzelen en al die soort dingen. Even de benen en ook je zelf de rust gunnen. Er is meer dan fietsen. Overigens liggen we mooi op schema. Morgen zullen we waarschijnlijk overvaren naar Sicilie en dat betekent meteen dat we dus nog een dag of 16 te gaan hebben. De route die we op Sicilie gepland hebben is bijna 500 km lang maar misschien wijken we daar nog wel vanaf. We zien wel. Het komt zoals het komt. Sicilie is inmiddels in zicht. Vanaf deze camping kunnen we het heel vaag zien liggen. Nog 30 kilometer te gaan met nog een klim van 550 meter. De weersberichten zijn beter en je verneemt nu al dat er minder wind is. De was is inmiddels schoon en droog, fietsen hebben we nog even snel nagelopen, alle batterijen zijn opgeladen en de planning is besproken. We kunnen er morgen dus weer tegenaan. Claudia heeft/had vandaag geen rust in de kont. Het was dat ze verkouden was, anders was ze weer aan het fietsen geweest. Die moet je echt constant afremmen en uitleggen dat we wel op vakantie zijn. Toen ik de campingbeheerder vroeg hoe laat het mogelijk was om morgenvroeg de camping te verlaten antwoordde hij: wat maakt dat nu uit, het is toch vacanca. En gelijk heeft hij!. Alle tijd is nu. Hopelijk hebben we morgen ook nog de tijd maar dat zullen we morgenavond pas weten. Tijd is datgene wat we aan tijd hebben genoten. Wat we nog aan tijd tegoed hebben is voor ons alsnog geheel onzeker. Ok, zo meteen pizza eten omdat de beheerder dit vroeg. Morgenochtend bijtijds uit ons nest en op naar…Sicilie.
18 mei 2011. (80 km en 640 hoogtemeters) Van Palmi naar Santa Alessio (Sicilie), camping La Focetta.
Vanmorgen tegen kwart over zeven vertrokken vanaf de camping. Gelukkig was het hek open. Vanaf de camping was het gelijk al klimmen en dat zou voorlopig ook nog wel even aanhouden. In Palmi hebben we de rechtstreekse weg genomen en dat hebben we geweten ook. Claudia, die toch al niet helemaal lekker was, liep helemaal leeg (gelukkig zweet). Maar zoals altijd, na hard zwoegen, komt de beloning. Een afdaling tot St. Giovanni waarvan de veerboot naar Sicilie vertrok. We waren daar even voor twaalf uur en wilde kaartjes kopen bij het loket. We stonden op de opstelstrook van de (vracht)auto’s omdat we met onze fietsen en bepakking te breed waren voor de voetgangersrij. De man achter het loket wenkte ons dat we door moesten rijden. We dachten dat we dan bij het oprijden van de veerboot de tickets moesten kopen. Ook dat was niet het geval. We mochten gewoon met onze fietsen de boot op, zonder te betalen. Twintig minuten later stonden we aan de overkant. Messina is een drukke stad. Kan haast ook niet anders want alle verkeer van en naar Sicilie loopt via Messina. Vanaf Messina zijn we zuidwaarts gereden. De eerste ASCI camping was nog zeker 70 kilometer, dus die zouden we vandaag wel niet halen. Tegen half vier kwamen we een camping tegen, die op het moment van aankomst, niet bezet was. De receptie ging pas om vijf uur open. We hebben in ieder geval onze tent alvast opgezet. Wel liep er een soort “Manuel” (van Fawlty Towers) rond. Hij had als gastarbeider in Duitsland gewoond en gewerkt en sprak redelijk de Duitse taal. Hij verstrekte ons alvast douchemunten en later regelde hij ook de inschrijving. Op de camping stonden nog twee andere Nederlandse stellen die we in Palmi ook al hadden ontmoet. Ze waren hier 8 jaar geleden ook geweest maar volgens hen was er in die jaren niets, maar dan ook niets veranderd.
‘s Avonds bij de toiletten riep Claudia luidkeels: een hele grote pad! Het was inderdaad een hele dikke, vette en opgezwollen pad. Ter grootte van een closetrol. Je zult ze niet vaak zo groot zien. We hebben nog geprobeerd om hem/haar op de foto te zetten echter dat is ons niet gelukt. Dus bewijzen hiervan hebben we niet!
19 mei 2011. (33 km en 290 hoogtemeters) van Sante Alessio naar Fondachello, camping Mokabo.
Vandaag een makkie. Op naar Fondachello. Hier zullen Henk en Henny ook eerdaags arriveren en we willen ze hier dus opwachten. Toevallig stonden Corry en Arjan met de camper hier ook. We hadden ze al twee keer eerder ontmoet. Eerst in Praia a Mare en later in Palmi. Ook deze camping straalde niet echt sfeer uit, kwam natuurlijk ook dat er maar een paar caravans stonden. Aan het eind van de middag hebben we samen met Corry en Arjan een lekker glaasje wijn gedronken. Morgen hebben we een rustdag en willen we, indien het weer het toelaat, de Etna bezoeken. We zullen proberen om verderop in het dorp een autootje te huren. Met de fiets wordt het allemaal te heftig qua afstand en klim, daar beginnen we dit keer niet aan.
20 mei 2011 (rustdag met bezoek aan Etna)
’s Morgens al vroeg naar de bakker om brood te kopen. Onderweg alvast bij het autoverhuurbedrijf gekeken en alvast Iman gevraagd of er zoiets als een Panda te huur was. Het was niet geheel zeker maar waarschijnlijk was er wel een mogelijkheid. Hij moest dan eerst wel om half negen bellen en als wij tegen negen uur kwamen, wist hij wel meer. Terug met mijn broodjes naar de camping en wat denk je: het hek dicht. Hetzelfde hek waardoor ik een half uur geleden de camping was afgefietst. Het schijnt dat we iets met hekken hebben. Of ze zijn dicht als we eruit willen of ze zijn open en vervolgens dicht als je er in wilt zoals vanmorgen. Maar dat laatste: er wel uit kunnen en er niet meer in , hebben we nog niet meegemaakt. Wat nu? De tent stond te ver weg om Claudia te roepen. Ben maar eens een straatje in gefietst en een ander straatje ingegaan totdat ik het idee had dat ik ongeveer op de zelfde hoogte stond als waar onze tent moest staan. Omdat de muur zeker 2,5 meter hoog was ben ik op mijn fiets gaan staan en kon op deze manier net over de muur kijken en Claudia roepen om het hek open te doen. Gelukkig was ze in de tent (lag weer te slapen??) . Nadat zij mij eerst uitgelachen heeft, heeft zij vervolgens de beheerder opgetrommeld die het hek weer heeft geopend. Notabene dezelfde man die ik “goedemorgen” had gewenst toen ik de poort uitreed. Een klein uurtje later zijn we samen naar het dorp gelopen om de auto op te halen. En ja hoor, het was gelukt. Er stond een Fiat Panda van ongeveer 20 jaar oud voor ons klaar. Perfect autootje, technisch geheel in orde afgezien van de deurklink die aan de stuurkant ontbrak. Met een bepaalde vingerbeweging (een gat waar je je vinger in moest steken) kon je de deur aan die kant openen. Ik heb er deze dag dan ook vrij veel afgevingerd. Eerst op naar de kloof die we overigens nooit gevonden hebben. Maar wel een hele mooie tocht er naar toe. Zoveel verschillende soorten en kleuren van planten dat we een regelmatig gestopt zijn om foto’s te maken. Na deze rondrit zijn we richting Etna gereden. Allereerst naar de noordkant. Je komt dan door streken met gigantische afgekoelde lavastromen. Het is net of deze banen over de berg zijn gedrapeerd. Verder lijkt het een maanlandschap, hoewel ik daar nog nooit geweest ben en ik dat dan ook niet goed kan vergelijken. Inmiddels zaten we al op ongeveer 1500 meter hoogte en daalden we weer helemaal af naar 600 meter om daarna de zuidkant te verkennen. Dat is de toeristische kant. Middels een steile en bochtige weg naar een hoogte van 1600 meter. Vandaar kun je verder met een gondel naar 2500 meter en vanaf daar weer verder met een terreinwagen naar 2900 meter. Ondanks dat e.e.a. nogal wat kostte, hebben we het toch gedaan en hebben er zeker geen spijt van. Sta je daar op de vulkaan de Etna (overigens voor de echte moet je nog 400 meter stijgen en dat was voor ons niet mogelijk) waar de bodem, bestaande uit steen en grind, gewoon warm is en op sommige plaatsen zelfs heet. Je krijgt er dus warme voeten van (of het word je te heet onder de voeten). Her en der komt stoom uit de aarde en je kunt de kraters goed herkennen. Raar eigenlijk dat je hier loopt terwijl een week geleden het nog zeer onzeker was of de etappe van de Giro d’Italia hier nog wel door zou gaan omdat de vulkaan weer as aan het spuwen was. We hadden deze dag niet willen missen! Heel indrukwekkend. Tegen 4 uur zijn we weer richting camping gegaan. De ASCI en ANWB tours waren inmiddels ook op de camping aangekomen zodat er een gezellige drukte heerste. Henk en Henny waren er ook en we hebben ze begroet toen ze in het kringgesprek (gebruikelijk bij ASCI na aankomst op de camping) zaten. Wij zijn samen met Corry en Arjan ons eigen kringgesprek aangegaan onder het genot van een wijntje (inmiddels omgedoopt tot vitaminedrank). ’s Avonds bij Henk en Henny koffie gedronken en weer helemaal bijgepraat. De ASCI tour was voor hen de eerste keer en tot heden beviel het hun goed. Tegen 11 uur naar bed, later dan gewoonlijk, maar morgen hebben we nog een rustdag. Dus dat wordt uitslapen.
21 mei 2011 (rustdag)
Vandaag en uitgeslapen en weinig gedaan. Wel hebben we onze bagage uitgezocht en spullen verzameld die we niet meer nodig hebben (zoals landkaarten, boeken en andere overtollige zaken). Ook spullen die we niet hadden moeten meenemen zoals extra handdoeken, sandalen e.d.. Al deze spullen kunnen alvast aan Henk en Henny meegeven terug naar Nederland. Zo komen we er vanzelf achter wat we teveel mee hebben genomen. Tegen een uur of twaalf zijn we naar het dorpje gefietst. Enerzijds om boodschappen te doen, anderzijds om een ijssie te eten en koffie te drinken. Na de middag nog wat aangelummeld. Wel is er een weersverandering op komst want er komt steeds meer bewolking. De verwachting is dat het niet droog blijft. ’s Avonds zijn we met Henk en Henny en 2 andere stellen uit eten geweest in het restaurant op de camping. Geen haut cuisine maar de buik zat vol. Helaas begon het later op de avond te regenen (met onweer). Morgenvroeg afwachten. Welterusten.
22 mei 2011 (110 km en 1100 hoogtemeters) van Fondachello naar Caltagirone.
Het regende vanmorgen, niet hard maar wel de discussie waard: gaan we wel of gaan we niet. Eerst nog maar eens een half uur afgewacht in bed en zowaar, tegen zeven uur werd het toch droog. Toen er maar uit en spullen ingepakt (droog) en tent ingepakt (zeiknat). Tegen acht uur zijn we vertrokken en het was de eerste 10 kilometer al weer fors klimmen. De eerste 10 kilometer bleef het ook nog droog maar later begon het toch weer te dreigen. Om half elf ging het toch keihard regenen en hebben we snel een bar opgezocht. Lekkere croissantjes en cappuccino gingen er met veel smaak in. Vervolgens, nadat het weer droog was geworden, zijn we Catania doorgekacheld. Een heel karwei want we moesten eerst 150 meter klimmen om vervolgens 150 meter af te dalen. En inmiddels was het ook weer beginnen te regenen. Claudia was bijna zover om hier weer een camping op te zoeken. Gelukkig hebben we doorgezet! We moesten nu dwars over het eiland naar Gela. Dat konden we vandaag niet meer halen. Dat zou betekenen dat we vandaag een afstand van 140 kilometer moesten overbruggen. Wel zijn we met gezwinde spoed op weg gegaan. Wind in de rug (oostenwind), vlakke weg en droog weer, dus alles was binnen bereik om kilometers te maken. Al heel snel hadden we weer 40 kilometer gereden. Samen met de kilometers van vanmorgen zaten we dus al op 80 kilometer. Wat in ieder geval vermeldenswaardig is dat, toen we even pauze hielden, er een auto stopte waarvan één van de inzittenden ons drie lekkere grapefruits aanbood. Het was een Bulgaarse toerist die hier een week verbleef. Heel aardig en attent. Geleidelijk aan begon de weg wat te stijgen. Niet veel, nog gen 1 %, maar je vernam het wel in de benen. Na vijf kilometer was het inmiddels al 3% geworden en dan wordt het allemaal wel zwaar na al een afstand van 100 kilometer gereden te hebben. Het dorp waar we naar toe wilden lag ook nog op een berg. De laatste 4 kilometer waren erg zwaar. Een klim van 5 á 6% en omdat de weg draaide, hadden we ook nog eens de wind (grotendeels) tegen. Maar we zijn boven gekomen en hebben vrij snel onderdak gevonden. Er was hier geen camping dus vandaag maar een soort Bed & Breakfast maar dan zonder breakfast. We waren wel in een erg oud en gezellig dorpje terecht gekomen met veel bezienswaardigheden. Het dorp, welke op de wereld erfgoedlijst stond, was bekend om de tegeltjes die hier gemaakt werden en welke ook her en der in het dorp waren aangebracht. Ze maakten daar hele trappen (er was een trap van wel 100 treden bekleed met allemaal verschillende tegeltjes) van maar ook versierden ze er de (oude) bruggen mee. Echt een zodanig oud dorpje welke we al zo lang hadden gemist. Gezelligheid, terrasjes en uiteraard ook allemaal restaurantjes. ’s Avonds zijn we uit eten geweest, in eerste instantie, chique restaurant. Nou, dat viel overigens allemaal nog wel mee. Het was netjes maar niet chique. Maar goed, we hebben daar heerlijk gegeten. Claudia had een vleesmenu en ik wilde al heel lang een keer een vismenu. Het voorgerecht bestond uit zoveel verschillende soorten vis, wat ook nog steeds werd aangevuld, dat ik op een gegeven moment dacht dat het hoofdgerecht er wellicht ook al in zat. Niets was minder waar: dit was enkel het voorgerecht. En vervolgens kwam het tweede voorgerecht (lasanga met spinazie), vervolgens een tussengerecht (pasta met vis) en toen het hoofdgerecht. Als nagerecht kregen we fruit met heerlijk ijs. Vergeet ik nog te melden dat we vooraf nog een aperitief geserveerd kregen en een amaro (afzakkertje) als afsluiting. Ook kregen we allebei er ook nog een kwart litertje wijn erbij. Voor Claudia was het ook veel te veel. Eerst een vlees/kaas schotel, vervolgens gnochie, daarna pasta en daarna nog het hoofdgerecht. Drie (ja, echt drie) schnitzels. Als tonnetjes zijn we het restaurant uitgerold. En dat alles voor nog geen vijftig euro. Heeeerlijk!!
23 mei 2011 (62 km en 270 hoogtemeters) van Caltagirone naar Falconare.
Vandaag dus de tent niet inpakken want die zit (weliswaar nat) in de zak. We hebben heerlijk geslapen op het diner van gisteravond. Tegen acht uur alle bagage naar beneden gebracht (3 etages) en de beide fietsen naar boven (stonden in het souterrain). Spullen op de fiets gehangen en eerst 4 kilometer terug om weer op de route te komen. Het is vandaag maandag en dat is te merken ook. Het is veel drukker op de weg dan gisteren. Eerst gaan we richting Gela, eerst bergafwaarts, dan weer wat stijgend om later dan weer te dalen. Een traject van ongeveer 35 kilometer die we in 1 uur en 45 minuten afgelegd hebben. Een gemiddelde snelheid van 23 km per uur, voorwaar niet slecht! Nadat we in Gela een koffiestop hadden gehouden zijn we weer op de fietsen geklommen. Nu richting Licata. In het dorpje Falconara was een ASCI camping. Ook deze camping was een opeenstapeling van caravans die ook nog weer waren ingepakt met een soortement van zwart fleece/plastic doek. Ik denk dat ze dit deden om in de schaduw te kunnen zitten maar dat weet ik niet zeker. Maar goed, iets anders was er ook niet in de buurt. Gelukkig was een (nood) kampeerwinkeltje waar we nog wat dagelijkse boodschappen (zoals wijn) hebben ingeslagen. Vanavond Chili con carne uit een pakkie gegeten. Smaakte prima maar was wel pittig. Afblussen met witte wijn geeft overigens snel het beoogde effect. Tegen 21.00 uur begon het zachtjes te regen en iets harder te waaien en dat is de gehele nacht zo doorgegaan.
24 mei 2011 (53 km en 460 hoogtemeters) Van Falconare naar Agrigento camping Valled ei Templi.
Gelukkig was het vanmorgen om 7 uur een beetje droog. Na al onze bagage in de naastgelegen, ingepakte caravan te hebben neergezet, hadden we een goed beeld wat er zoal nog ingepakt moest worden. Eigenlijk hadden we gisteren onze tent hier ook neer moeten zetten. Niet dat deze droog was gebleven maar in ieder geval niet zo zeiknat als die nu is. Tegen 8 uur de poort uit en richting Agrigento geslagen. Na 20 km was het echt koffietijd maar aan de weg waarover we fietsen was geen koffietent te bekennen. Dus maar eens een dorpje in gefietst, uiteraard steil omhoog en nog steeds geen koffietent. Het was echt zo’n armzalig dorpje zoals we er al meerdere van hadden gezien. Claudia begon al te foeteren over het belachelijke idee van mij om hier koffie te willen drinken. Gelukkig vonden we na enige tijd toch nog een koffietent. Een paar Duitsers die ook met de fiets onderweg waren zaten hier ook. Waar ze precies naar toe gingen of waar ze begonnen waren, is ons niet geheel duidelijk geworden. Eerst vertelden ze dat ze richting Catania gingen, toen weer richting Agrigento alwaar ze de trein naar Palermo wilden nemen. Want het was daar, volgens hen, wellicht mooier weer. In ieder geval hebben we ze nooit meer gezien. Tegen 1 uur arriveerden we op de camping in Santa Leone, een dorpje voor Agrigento. Er was plaats genoeg op de camping en hebben eerst de tent opgezet zodat deze kon drogen. Onderweg eerst nog de weg gevraagd naar de camping waarbij 2 Italianen dachten dat we een bicicletta elektric hadden vanwege de forse achternaaf. Nadat ik uitgelegd had dat in die naaf 14 versnellingen zaten, vielen ze bijna achterover. Een Rohloff naaf kennen ze hier niet. Daarbij zie je überhaupt weinig Sicilianen fietsen. In Italie werd veel meer gefietst. Individueel maar ook veel in groepen van 5 a 6 man. Hier op Sicilie aan de zuidkant weinig tot niets. Zoals het er nu naar uitziet gaan we helemaal langs de kust naar Palermo. Dus via Trapani. Al met al wel zeker 100 kilometer meer, maar we hebben hier de tijd wel voor. Daarbij verwachten we de komende dagen ook beter weer, dus waarom niet. ’s Avond tegen 9 uur kwamen er nog twee Nederlandse fietsers de camping opgereden. Uiteraard hebben we even kennis met hun gemaakt. Zij waren halverwege Rome en de teen gestart en wilden ook richting Palermo fietsen. Ze hadden minder tijd dan ons , hadden al een groot deel met de trein gedaan en gingen wellicht ook met de trein naar Palermo.
25 mei 2011 (43 km en 463 hoogtemeters) Van Santa Leone naar Secca Grande.
Vandaag een trappetje van niks. Slechts 43 kilometer en dat doe je met 2 vingers in de neus. Hoewel het nog behoorlijk klimmen was. Het weer was zoals het moet zijn: tussen 25 en 30 graden, droog en een pietsie wind. Claudia begon vanmorgen alweer met een tempo waarbij de renners van d Giro d ‘Italia jaloers op konden zijn. Stampend op de pedalen met een snelheid tussen de 25 en 30 kilometer per uur. Zodra het begint te klimmen haal ik haar wel weer met gemak in. Zal haar dan niet voorbij steken, anders moet ik bovenaan zo lang wachten. Schakel liever drie versnellingen terug en sjok er dan wel achteraan. Tegen 1 uur reden we de camping op en een enthousiaste campingbeheerder wees ons de weg, weer een dergelijke sfeerloze camping. Zwembad leeg, bar leeg enz. enz. Om ons heen allemaal caravans onder gaas, onbewoond en ongezellig. Op het veld waar we staan een 4 tal campers. De een nog groter dan de ander. Naast ons staan 2 Duitsers met hun tent en twee motoren. Allereerst een grijze camper met de naam Possl erop. Als dat het merk is of iets anders weet ik niet. De bewoner is volgens mij een alleenstaande dikke Italiaan. We hebben hem al snel de bijnaam Dik Trom gegeven. Hij doet alles met de scooter; boodschappen, vuilnis en de wc tank wegbrengen. Hij heeft een oprij goot bij de camper om de scooter in de camper te parkeren. Daarnaast staat een Duitse camper. Ik schat tussen de acht en tien meter lang. Een tandemasser, zo’n dik ding. Garage achterin (daar staat de scooter), daarnaast een voorraadkast, daarnaast de toegangsdeur met elektrieke opstap en daarvoor ruimte om in de cabine te zitten. Het is zo’n camper waarbij het stuurwiel zeker 2 meter uit de voorkant zit. Bij aankomst op de camping hebben zij meteen twee stoelen en een tafel uitgeklapt, er werden twee glazen rode wijn ingeschonken, er vielen twee druppels regen erin en…..alles ging weer naar binnen. Meteen werd het dakluik geopend en de schotel uitgeklapt. Dit alles zonder ons maar een blik waardig te hebben toebedacht. Dan de camper van de Engelsen. Nog een paar meter langer, tandemasser, luik na luik aan de linkerkant echter wat er achter zit kan ik niet beschrijven daar deze niet open zijn gegaan gedurende onze aanwezigheid. Achter de camper nog een aanhanger waarop een Smart staat. Naar alle waarschijnlijkheid zal er ook wel een oventje zijn ingebouwd. Ook deze mensen hebben we nauwelijks gezien. Toen ze met de Smart kwamen aanrijden, zijn ze volgens mij naar binnen gevlucht om de Bold en the Beautiful niet te missen. Naast ons een paar Nederlanders met de kleinste camper. Heeft maar één luik aan de linkerkant. Een gewoon campertje met twee fietsen achterop en twee mensen erin die ook nog “goedendag” kunnen zeggen. Inmiddels zijn de mensen van de Duitse camper weer naar buiten gekomen, zijn de glazen weer op tafel gezet, is de schotel weer ingeklapt en is het dakluik nog steeds open. Om het verhaal toch nog even compleet te maken: deze camper heeft nog drie luiken aan de andere kant wat op een totaal van zeven komt. De Engelsen daarentegen hebben aan de andere kant nog vijf luiken wat het totaal op negen brengt. En dat is exclusief deur. Je zou je afvragen waarom er nog en zijwand inzit…..
En daar staan wij dan: een driepersoons tentje, geen luiken, maar wel een hoofdingang, uitbouw aan voor en achterkant, afgescheiden slaapgedeelte, 2 (twee) vervoermiddelen, compleet uitgeruste keuken, 2 fauteuils, complete inhoud voor een koelkast, dakventilatie, navigatie systemen en niet te vergeten: eigen stroomvoorziening (dynamo), wasdroger (lijn) en eventueel infiltratie systeem wanneer dit noodzakelijk is. B.v. in het geval van een onweersbui. Claudia heeft het vanmiddag niet erg naar haar zin. Er is hier volgens haar niets te doen. Geen dorpie waar je even naar toe kunt gaan, geen stad om te shoppen. Maar als je om je heen kijkt zie je van alles. Zouden de overburen ook slobberwijn van minder dan een euro per liter hebben? Denk het niet want ze ruiken eerst de wijn in het glas en nippen er dan zorgvuldig aan. Wij gieten het in onze blikken beker en slobberen het gewoon op. Verschil zal er altijd zijn. Doen wij het dan niet goed? Jawel, maar we doen het anders!
26 mei 2011 (94 km en 600 hoogtemeters) Secca Grande naar Mazzao del Vallo. Camping Sporting Club.
Zoals gewoonlijk vroeg uit de veren om in ieder geval de eerste kilometers niet in de brandende zon te hoeven fietsen. Gisteravond nog een onweersbui gehad met wat neerslag. Met het gedonder viel het allemaal nog wel mee. In ieder geval was onze tent helemaal droog toen we deze inpakten. Vandaag een traject van ongeveer 85 kilometer naar Mazzaro del Vallo. De eerste 20 kilometers verliepen voorspoedig. Wel was het een behoorlijke drukke weg maar zoals eerder ook al gemeld, echte alternatieven waren niet voorhanden. Er zat alleen een irritante “tik” in mijn (voor??) wiel. We hadden al een keertje stil gestaan om te controleren of er soms een steentje in het profiel vast zat of ….. erger nog een spijkertje of iets dergelijks. Probleem was dat we niets konden vinden en besloten dan ook maar om verder te rijden. Later bleek dat we ons voor niets hadden druk gemaakt. Er zat een klein stukje van de reflectietape los wat hinderlijk tegen de remblokken tikte. In Sciacca even wat boodschappen gedaan en weer verder. In Sciacca zijn een aantal vervelende tunnels. Bij één van de tunnels reed een opa met een oud wagentje zomaar de weg op waarbij een achteropkomende vrachtwagen moest uitwijken. Gelukkig is met het nodige getoeter alles weer opgelost. Na Melfi hebben we de weg binnendoor genomen. Deze weg leidde door olijf en druivengaarden. Hartstikke rustig, beetje heuvelachtig maar heel mooi. Ergens in de middle of nowhere stond waar rempel een werkend verkeerslicht op een kruispunt. Wat deze voor nut had op deze plek zal voor ons wel voor altijd een raadsel blijven. Via Campobello del Mazara naar Mazara del Vallo. Helaas waren de laatste tien kilometer wel weer saai want hier liep de weg parallel met de autoweg. Wel stonden er dames die ter plaatse workshops gaven, echter we zijn niet op de aanbiedingen ingegaan. In Mazzaro del Vallo hebben we het bord van de camping gemist. Ondanks dat er wel vier borden (later bekeken) zijn we gewoon rechtdoor gereden. Dit kostte ons bij later inzien 10 kilometer extra. Voordeel was wel dat we inmiddels ook het (oude) centrum van deze stad hadden gezien wat ons deed besluiten om hier nog een extra (rust) dag te genieten. Samen met onze Duitse buren (niet die van de camper, die ook op de vorige camping stonden) even wat gedronken en vervolgens een pizza gegeten in het restaurant op de camping. Een camping compleet met zwembad (en met water gevuld), nieuwe toiletten en tennisbanen (die open waren). Eén van de betere campings tot nu toe!
27 mei 2011 Rustdag in Mazzaro del Vallo.
Zitten we voor onze tent, in de volle zon, zal onderhand een graadje of 25 zijn, komt er van de ene op de andere minuut een mistbank vanaf zee binnendrijven. We zagen geen hand meer voor de ogen. Vervolgens na 3 minuten verdween deze weer als sneeuw voor de zon. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt! Goed, verder dus een vrije dag. Tegen half elf zijn we het dorp ingelopen. Beter gezegd: we zijn naar het dorp gelopen want het was toch bijna drie kilometer ver. Leuk dorpje/stadje, oud en mooi. Veel straten die met marmer en graniet geplaveid waren en veel oude kerken uit de 15e en 16e eeuw. Vooral de basiliek was adembenemend, zo mooi. Niet dat je hem kunt vergelijken met de Sint Pieter in Rome, maar daarom kan iets ook mooi zijn op zijn eigen manier. ’s Middags zijn we op de camping nog even naar het zwembad geweest. Je moet uiteindelijk de kans waarnemen als er een zwembad is die gevuld is met water. We waren er nog maar net of de wind wakkerde plotseling aan en schoven er wolken voor de zon. Terug naar de tent maar weer. En ja hoor, toen we terug waren was de zon er ook weer. Zelf eten gekookt, te weten: sla vooraf, gemengde groenten met mozzarella, runderlapje erbij en een toetje. Maar die hebben we de volgende morgen opgegeten.
28 mei 2011 (70 km en 480 hoogtemeters) van Mazzaro del Vallo naar Bonagio.
Na eerst naar de bakker te zijn geweest, op pad richting Trapani. Een schitterende route door olijf- en druivengaarden. Echt een binnendoor route waarbij we weinig ander verkeer zagen met uitzondering van het lokale verkeer. Halverwege de route kwamen we een bord tegen dat over
2 kilometer een gedeelte van de weg was afgesloten voor doorgaand verkeer. Ons daar niet onder rekende zijn we gewoon doorgefietst wat overigens zonder problemen ging. Er was inderdaad een gedeelte ( ongeveer 4 a 5 kilometer) wat erg slecht was en soms de halve weg was weggezakt. Tegen twaalf uur kwamen we in Trapani aan. Een vrij grote havenstad en voor zover we konden zien geen sfeervolle stad. Ongeveer 15 kilometer na Trapani lag onze camping. Ook dit was niet echt een mooie camping maar goed, we hadden een plek om de nacht door te brengen. Wat ik nog vergeet te schrijven is dat dit gedeelte van Sicilie iets of wat Arabisch aandoet. De huizen lijken inderdaad iets op een Marokkaanse kabash. Vierkante gebouwen met vierkante torens erop en ook de beige kleur die je in Marokko vaak tegenkomt. Wellicht zijn het Moorse invloeden. De route die we vandaag hebben gefietst liep over de wegen P50, P62 en P8. Vandaag zijn de andere Nederlandse fietsers, die gisteravond op de camping in Mazzara del Vallo aankwamen, naar Marsala gefietst. Daar willen ze proberen om de trein richting Palermo te nemen. Ze hebben minder tijd dan ons en vliegen maandag al weer terug. Wat vandaag erg opviel was dat de mensen, die op het land bezig waren, ons allemaal begroeten. Soms van heel veraf.
29 mei 2011 (35 km en 500 hoogtemeters) van Bonagio naar Castello del Golfo. Camping Nautisaa.
Vanaf de Camping was het meteen al fors klimmen. De eerste vijf kilometer gemiddeld 4 procent. De route leidde ons door een gebied van marmergroeves, langs en door middelgebergte met mooie uitzichten. Via de ss 178 richting Castello del Golfo en, zo was het plan, door naar Palermo. Maar….in Castello del Golfo kwamen we onverwachts een camping tegen die... en open was, niet failliet was en ook nog plaats had. Een hele kleine camping die ook nog kort bij een dorpje lag. We hadden dan ook snel het besluit genomen om hier te blijven. Morgen het laatste traject naar Palermo (ongeveer 50 kilometer) alwaar we dan nog 2 á 3 dagen hebben om Palermo te verkennen en onveilig te maken. Het is inmiddels half twee en overal hier op de camping worden de barbecues aangestoken. Het rookt overal en de geur van verbrand vlees is rondom. ’s Middags het dorpje ingelopen echter er was niet zo heel veel te doen. Enerzijds verkeerd tijdstip, anderzijds zondagmiddag en alles gesloten.
’s Avonds liep de camping, zoals we al eerder hadden meegemaakt, weer helemaal leeg. Als je dan om je heen kijkt naar al dat gepak van tafels, stoelen, fietsen en andere zaken ben je toch blij dat je alleen maar een tentje bij je hebt.
30 mei 2011 (50 km en 300 hoogtemeters) van Castello del Golfo naar Isola delle Femmina. Camping La Playa internationale.
Vandaag dus het laatste traject van onze tocht. Afgezien van de helling bij ons vertrek vanaf de camping (15%) geen noemenswaardige klimmen. De route liep bijna geheel over binnendoor weggetjes en over de ss 113. De camping was goed aangegeven en we kwamen ongeveer om 12 uur op onze bestemming aan. Onderweg nog twee koude pilsjes gekocht die we bij aankomst als beloning hebben opgedronken. Hier stonden ook weer de andere Nederlanders die morgen zullen terug vliegen. Ze waren inderdaad met de trein van Marsala naar hier gereist en gaan morgenvroeg ook weer met de trein naar het vliegveld. Volgens mij hadden deze mensen beter een railrunner kunnen kopen want ze hebben meer in de trein gezeten dan op de fiets. De camping zag er goed uit. Sanitair was schoon, er was een kampwinkeltje en je kon er zelfs op het terras eten. Moest je wel reserveren en zeker een half uur van te voren aangeven wat je wilde eten. Op de tijd dat je dan had afgesproken hadden werd het bestelde bezorgd vanuit het dorp. Wel zijn we de volgende dag op een andere plek gaan staan vanwege een betere zonligging. Met uitzondering van het stukje camping naar het vliegveld, hebben we er nu bijna 1500 kilometer opzitten. Rijst natuurlijk ook de vraag of dit het allemaal waard is geweest en waarom we deze tocht hebben gemaakt. De vraag of het allemaal waard is geweest kan volmondig met “ja” beantwoord worden. Natuurlijk hebben we wel eens niet al te goed weer gehad, de wind pal tegen gehad, hellingen opgefietst die erg steil waren en waarbij we in het ergste geval een stukje moesten lopen en natuurlijk hebben we het ook vaak heel warm gehad dat het zweet ons in de ogen liep. En niet te vergeten een zitvlak dat misschien, zeker in het begin, zo rauw was als Italiaanse rauwe ham moet zijn. Maar wat te denken van Pompei, de Amalfikust, de omgeving van Sapri, de route van Palmi naar de straat van Messina, de overtocht, de route langs de kust naar Fondachello, het dorpje Castelgirone, van Secco Grande naar Mazzaro del Vallo en vervolgens door naar Trapani. En wat te denken van de route van Bonagio naar Castello del Golfo. In één woord prachtig en dus was de tocht het allemaal waard!
En niet te vergeten onze trip naar de Etna met de Fiat Panda, de gondelbaan en de tocht per terreinwagen naar (bijna) de top. Of het etentje in Caltagirone. Allemaal dingen die we niet hadden willen missen.
Om de vraag te beantwoorden waarom we deze tocht hebben gemaakt is niet zo gemakkelijk te beantwoorden. Waarom fietst iemand vanuit zijn woonplaats in Nederland naar Palermo op Sicilie?. Een afstand van ruim 4000 kilometer, weliswaar over drie jaar verspreid. Eén ding weet ik wel zeker: Palermo was geen doel op zich maar het was de weg er naar toe. Het had misschien net zo goed Oslo of Moskou kunnen zijn. Vaak hoor je ook dat het zo heerlijk ontspannend is en je geheel ontstrest weer thuiskomt. Klopt, het is puur ontspannen en je bouwt absoluut geen stress op maar dat zou mijns inziens ook op ander manieren kunnen. Ik denk dat wanneer je 10 weken met de caravan weg gaat, dit ook heel ontspannend is. Back to basic? Weg van internet, nieuws, mobiele telefoon, gehaastheid, magnetron en tv zou inderdaad een reden kunnen zijn. Het is wel eens goed om uit alle luxe weg te gaan. Gewoon slapen op een luchtbedje in plaats van een dubbele pocketvering matras, koken op een campinggaz brandertje in plaats van een oven, inductiekookplaat en magnetron. Gewoon de was doen in de tobbe en laten drogen in de zon en wind. Toch meer afhankelijk zijn van de weersomstandigheden in plaats van weg te kruipen bij de openhaard die met een druk op een afstandsbediening ontbrand. Is die luxe dan allemaal zo slecht? Absoluut niet ! Maar ik geloof wel dat wanneer je dit soort vakanties houd, je die luxe wel meer weet te waarderen (althans tijdelijk). Een klein voorbeeldje: wanneer het gasflesje bijna leeg is ga je overleggen of we wel of niet een nieuw gasflesje kopen met een inhoud van nog geen halve liter. Als we het thuis te koud hebben draaien we zonder blikken of blozen de verwarming enkele graden hoger en stoken er rustig op een avond 1000 liter gas erdoor.
Waarom deze tocht toch gemaakt? Misschien iets van bezinning ?
-
04 Juli 2012 - 19:53
SilkeenLoic:
Hallo ClaudiaenTiemen!
Wij zijn 2 jonge studenten die graag dezelfde fietstocht zouden willen maken als jullie. We vonden het heel leuk om jullie verslag te lezen maar hebben hier en daar nog een informatief vraagteken geplaatst. Kunnen we jullie vlotter contacteren dan dit "reageer hier" - hokje?
Alvast bedankt,
SilkeenLoic -
04 Juli 2012 - 19:54
SilkeenLoic:
Je kan ons mailen op loicsteelandt@gmail.com of silke.borremans@gmail.com -
22 Mei 2016 - 18:32
Willem Hamels:
Mooi verhaal.
Heb je ook een kaart hoe jullie gefietst hebben.
Hoor graag van jullie.
Groet Willlem -
25 Mei 2016 - 16:50
Tiemen:
Helaas geen kaart. We zijn meer de ACSI reis gevolgt en onze route hierop aangepast
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
