LAATSTE LOODJES

We zijn vandaag aangeland in Cebreiro, een klein dorpje, hooguit 20 huisjes en een kerkje. Ligt op de grens van Leon en Galicië op een pas van 1300 meter hoogte. Vanaf hier hebben we nog ongeveer 180 kilometer te gaan naar Santiago. Dus nog 3 fietsdagen te gaan. We zijn dus behoorlijk opgeschoten. Zaten we enkele dagen geleden nog in Leon bij de nonnetjes, nu dus op de laatste hoge pas richting Santiago. Vanuit Leon zijn we via een leuke route richting Astorga gefietst. Een mooi stadje, van oudsher een knooppunt van wegen en pelgrimroute's. Om bij de albergo te komen moet je 100 meter steil omhoog, niet fietsend maar duwend. Gelukkig vandaag goed weer en een leuke route. Het weer is omgeslagen en wordt alleen maar beter (heter). We hadden ons voorgenomen om op de camping in Hopital de Orbiego te gaan staan maar helaas was ook deze camping gesloten. Wel een heel mooi oud stadje die je zeker niet mag overslaan. Vandaar uit naar Astorga gefietst waar we vervolgens hebben overnacht in de albergo. Tja, eigenlijk hadden we onze kampeerspullen niet mee moeten nemen. Veel campings zijn nog gesloten en er is voldoende aanbod van albergo's. Nadeel van die albergo's is dat je weinig privacy hebt en dat de wandelaars wel erg vroeg uit de veren zijn. Maar goed, die moeten ook vroeg weg, in ieder geval eerder dan ons. Wij halen ze wel in, vaak binnen een uur. Vanuit Astorga zijn we de volgende dag richting Ponteferrade vertrokken. Een fraai traject door een tamelijk ruig gebied. Helaas veel (deels) ontvolkte dorpjes. Een echte klimdag want we moesten een pas over op 1500 meter. Niet erg als je al op 1400 meter zit maar wij zaten nog op 870 meter. Dus klimmen! Fantastische route met fantastisch weer. Het leuke is dat we onderhand met een aantal lotgenoten deze trajecten afleggen. Een Fransoos met een velo elektriek en een aanhanger, een Nederlands meisje ( met een Santos) en een Oost Duitser die helemaal uit Münster is komen fietsen met een damesfiets met 7 versnellingen. Ook 2 Brazilianen die hier voor een week zijn komen fietsen en 2 Engelsen. Elke keer kom je elkaar weer achterop, maak je even een praatje en wens je elkaar steeds weer een goede reis. Enfin, toen we de top hadden bereikt, ( iets verder dan het ijzeren kruis waar een ieder een steen werpt die hij/zij van huis heeft meegenomen, ik had er geen een bij me, had al genoeg mee te sjouwen) een spectaculaire lange en steile afdaling van kilometers lang naar Ponterferrade. Op de achtergrond verschijnen alweer de bergen die nog voor de boeg liggen hier weer prachtige natuur en mooie dorpjes. Bijvoorbeeld El Acebo, een geheel opgeknapt dorp. De Oost Duitser zat halverwege de afdaling met rokende remblokken en omdat hij wilde voelen of het echt warm was loopt hij nu rond met blaren op zijn vingers. Hij heeft echt een tiental minuten moeten wachten totdat zijn velgen en remmen afgekoeld waren. De Fransoos, die met de velo elektriek en de aanhanger, verloor de vorige dag een uur omdat hij een lekke achterband kreeg. Maar goed, uit eindelijk kwam een ieder gisteravond weer heelhuids in Ponteferrade aan.

Uiteindelijk was vandaag onze rustdag gepland en we hadden ons dan ook voorgenomen om ongeveer 20 kilometer te fietsen ( want je moet voor 8 uur de albergo uit zijn, je mag er maar 1 nacht verblijven). De dag komt zo als tie komt, en we waren tegen tienen in Villafranca del Bierzo, een kleine stad, waar we de bedoeling hadden om op de camping te gaan staan. Samen met de Engelsen, die hier ook al waren, even koffie gedronken en natuurlijk gevraagd tot hoever zij deze dag gingen. Halverwege de klim was hun antwoord, nou dat leek ons ook wel wat. Het was toch al een aangebroken dag. Echter halverwege, in Las Hererias, was er wel een mogelijkheid om te overnachten maar........ eigenlijk was het veel te vroeg om te stoppen en de albergo lag ergens onder in het dal en dat zou betekenen dat we morgenvroeg eerst weer naar boven moesten klimmen. Voor ons gevoel zaten we qua afstand dan al bijna aan de top. Nee hoor, gewoon doorfietsen. Ook een mooie route die overigens wel een beetje verpest is door de aanleg van een nieuwe snelweg. Eindelijk weer wijnranken op de hellingen en ja hoor, met inmiddels ook blaadjes eraan. Maar steil, echte steile klimmen. Soms 9% à 10%. En dan moet je toch echt op je trappers staan! Uiteindelijk dus hier op de tweede pas aangekomen (tevens laatste). En ondanks dat iedereen vertelde er niet zo'n lange dag van te maken is iedereen hier weer. De Oost Duitser die de verkeerde afslag had genomen, volgens zijn routeboekje omhoog moest maar er na 3 kilometer er achter kwam dat hij alleen maar naar beneden ging? Moest dus 3 kilometer extra klimmen! Ook de Brazilianen die ons op het eindpunt om drie uur voorbij gingen, en om 4 uur nog een keer??. En de fransoos die met zijn velo elektriek het zweet van zijn voorhoofd bleef wissen. En de Engelsen die helemaal leeg gereden boven kwamen. Maar bovenaan (en bovenal) is het dus 1 grote familie. Wel is iedereen moe, maar iedereen heeft er wel een heel goed gevoel over. Helaas boet de camino onderhand wel wat zijn charme in. Je ziet onderhand wel heel veel mensen uit en in bussen stappen die vervolgens maar een gedeelte van de route lopen, de benodigde stempels ophalen om vervolgens weer door diezelfde bus te worden opgepikt om naar het volgend traject vervoerd te worden, taxibedrijven hebben hoge omzet door het wegbrengen van perregrino's die in tijdnood komen. Maar ook individualisten die het traject proberen af te leggen door gebruik te maken van het openbaar vervoer of andersoortig vervoer. Jammer, want daar is de camino niet voor bedoeld. Maar dit ter zijde.
Vanmorgen, redelijk vroeg, verder de pas doorgefietst. Zat de top van gisteren op 1300 meter, vanmorgen moesten we er eerst, na een flinke daling, nog eentje van 1335 meter slechten. Het dal was gevuld met wolken als een wattendeken die daar neer gelegd was. Wij in de zon en beneden ons bewolkt. Tijdens de afdaling kwamen we dan ook in de wolken terecht waardoor het behoorlijk afkoelde. Via Linares en Sarria, een wat grotere plaats, naar Portomarin. De omgeving is hier onderhand veel groener, waarschijnlijk heeft dit te maken met de invloed van de oceaan. Het regent hier meer dan in andere delen van Spanje. ( gelukkig regen het nu niet). Portomarin ligt aan een stuwmeer, het oorspronkelijke dorp ligt onder water. De mooiste gebouwen van het oorspronkelijke dorp hebben ze verplaatst naar hoger gelegen gebieden. Wellicht hebben ze de Egyptenaren als voorbeeld gehad immers die verplaatsten hele tempelcomplexen.